donderdag 10 december 2015

UWV

Je kunt beter vóór je zelf naar het UWV gaat, er niet met anderen over praten. Al die vreselijke verhalen over mensen die moeten gaan werken terwijl ze dat helemaal nog niet kunnen of het UWV dat denkt dat iemand van tweeënzestig nog mogelijkheden genoeg heeft om weer aan het werk te gaan, zelfs achter de balie van een reisbureau. En mensen die wekelijks moeten solliciteren en dat jaren lang, zonder enige hoop op een baan. En nog meer rampverhalen....
Vanmorgen moest ik zelf. Behoorlijk spannend.... Mede gezien alle verhalen. Natuurlijk denkt iedereen die iets over me weet dat ik niet kan werken, maar het UWV is niet iedereen en heeft bovendien de bevoegdheid om er een bindend oordeel over te vellen.
Maar gelukkig, de gevreesde UWV-arts was een aardige dame die me rustig de gelegenheid gaf te vertellen over de afgelopen bijna twee jaar (alweer). Ik voelde me echt gehoord en merkte iets van compassie. De dame kon bijzonder goed observeren en stelde de goede vragen en trok ook de goede conclusie. Ik word voorgoed afgekeurd.
Dat is natuurlijk het beste, maar tegelijkertijd ook confronterend. Ik hoef dat niet uit te leggen.
Ik denk dat dit oordeel in ieder geval rust geeft. Vanwege de zekerheid. En de laatste zin die ze, vóór alle plichtplegingen die bij het afscheid horen zei, zal ik onthouden: "Geniet van de dingen die u nog wél kunt." Beste UWV-arts: Dank u!" Ik bid, dat ik het zal kunnen.

maandag 7 december 2015

Leven en welzijn erbij

Als de datum dichterbij komt, dan neemt de spanning toe. De dag dat er weer een echo van de lever en een foto van de longen worden gemaakt. En natuurlijk ook nog bloed geprikt, maar dat is niet zo spannend, behalve dan dat m'n aderen nog steeds onvindbaar zijn, maar dat went. Gewoon net zo lang prikken en af en toe van arm wisselen, tot er bloed vloeit.
De echo van de lever is echt adembenemend. Van de stress dan. Je kunt namelijk meekijken en je weet meteen hoe het ervoor staat. Ik lag daar met ontbloot bovenlijf en verstijfd te wachten op de dokter die nog in de belendende kamer bezig was. En dan eindelijk..... "U heeft galstenen, wist u dat?" "Ja wist ik al.... vorige keer...." "O, ja." En na een flinke poos stilte, de spanning opvoerend: "Ik kan niks bijzonders vinden". "Fijn, dank u," zei ik. Koud en opgelucht kleedde ik me weer aan.
Foto van de longen even later. Ook weer half ontkleed. Twee standjes, voor en zij, en natuurlijk diep ademhalen en vasthouden die adem. En gezellig je armen om het apparaat heen slaan bij "voor".
Dat was vorige week.
Vandaag de uitslag. Stress. Lang wachten in een verder leeg kamertje. Eindelijk, de dokter. Dokter ging net zoeken in zijn computer naar mijn stukje bits en bytes, toen hij werd gebeld. Dat duurde een flinke poos en wij konden gezellig meeluisteren. Naam van de patiënt, geboortedatum. Problemen, problemen. Maar.... na een lang verhaal.... longen goed, bloed goed. Van mij dan,  niet van meneer..... die op .....jarig is.
Dankbaar en opgelucht. Een half jaar wegblijven.Weer een beetje leven en welzijn erbij.
Oók deze week.... het UWV... brrrr. Jullie horen nog van me.


dinsdag 17 november 2015

"Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben."

Eén van mijn trouwe lezers attendeerde me op een reactie onder mijn laatste blog. Ik had 'm zelf nog niet gezien. Het was een anonieme reactie. "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." Mijn eerste reactie was: "Leer eerst eens goed Nederlands schrijven. Wat een knaller van een fout. Het is "verdiend"." Maar goed, dat is de schoolmeester in me en ik begrijp heus wel wat schrijver anonymus bedoelt. En bovendien met werkwoorden als bijvoorbeeld "verdienen" en "betekenen" gaat het heel vaak fout. Ook onder studenten op de universiteit, die toch minimaal 6 jaar VWO hebben genoten. Ik bedoel, je hoeft niet per sé dom te zijn..... En het is natuurlijk ook best een beetje flauw om lekker onbekend te blijven. Als je vindt dat iemand die kanker krijgt, dat verdient (nu wél met een t), dan kun je daar toch gerust voor uitkomen. Maar de geachte schrijver zal wel gedacht hebben, dat het geen fijne opmerking is. Dat zo'n klein zinnetje behoorlijk pijnlijk kan zijn. Nu was vele jaren het horen en verwerken van persoonlijke en pijnlijke opmerkingen onderdeel van mijn werk, dus ik kan er goed mee om gaan. Toch heb ik de opmerking gewist. Ik ben baas over m'n eigen blog en in een anonieme rotopmerking mét spelfout heb ik geen zin.
Een paar vragen houden me wel bezig. In de eerste plaats. Zou de anonieme internetterrorist een bekende zijn? Of een toevallige bezoeker? Ik schat in dat je mijn blog niet toevallig tegenkomt....  Ik kan jullie verklappen dat ik vrijwel zeker de enige op de hele wereld ben, die heet zoals ik heet. In de tweede plaats. Stel deze persoon zou zelf kanker krijgen. Zou hij of zij dan ook denken: ik heb kanker, dan zal ik het wel verdiend hebben. (Zolang je denkt en niet schrijft, kun je ook geen schrijffouten maken.....) Ik zal het geduldig en schuldbewust ondergaan en er desnoods aan doodgaan, want ik heb het aan mezelf te danken. In de derde plaats. Waar zou ik dat dan aan verdiend hebben?
Was het leven maar simpel. Dat is het niet. Er zit geen logica in wie ziek zijn of doodgaan. Het treft goeden en slechten, armen en rijken, gelovigen en ongelovigen. "Waarom?" roepen we dan. Er komt geen antwoord op die vraag. Misschien in het hiernamaals, misschien dat God het ons dan openbaart. In dat geval hoef ik het nog niet te weten.
Misschien moeten we ook gewoon stoppen met tegen elkaar zeggen, als we mooi weer hebben gehad tijdens de vakantie: "Je krijgt wat je verdient". Je zet jezelf en anderen op het verkeerde been. Want waarom zou je het dan niet verdiend hebben als het de hele vakantie regent en stormt? Om te voorkomen dat logisch denkende mensen anderen pijn kunnen doen met "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." En zo ook te voorkomen dat zulke ergerlijke spelfouten op mijn blog terechtkomen.

maandag 9 november 2015

60!

Vorige week mocht ik 60 jaar oud worden! Ooit dacht ik 86 te worden, maar nu ben ik al bijzonder blij en dankbaar dat ik 60 ben. Natuurlijk weten we wel dat de mens wikt en God beschikt, maar echt rekening daarmee houden doen we niet, tenzij..... Ja, tenzij we met de eindigheid van het leven worden geconfronteerd. Dan is de vanzelfsprekendheid van weer een jaartje ouder worden wel verleden tijd. Dan is iedere dag er één om God te danken. En wie weet mag ik na 365 van deze dagen ook 61 worden. 
Aan een aantal mensen uit mijn vorige leven is deze verjaardag onopgemerkt voorbijgegaan. Bij de diagnose kanker begint er een nieuw soort bestaan, waarbij (onder andere) een aantal mensen, van wie je dacht dat het contact met hen enige betekenis had, uit beeld verdwijnt. Dat is moeilijk te verteren, maar, als je er lang over nadenkt, wel begrijpelijk. Ik denk er nog steeds veel over na.
Gelukkig is er een overvloed aan mensen die trouw met me mee blijft leven of mee is gaan leven. Soms ongedacht. Ik geniet er van! Net als de meeste mensen, ben ook ik een sociaal wezen, wiens leven betekenis krijgt in het contact met anderen en met de Ander.
Vandaag heb ik, omdat ik eind januari 2016 twee jaar niet meer werk, een wia-aanvraag gedaan. Dat was een pijnlijk uurtje. Maar ook een opluchting dat het, gelukkig op tijd, is gebeurd. Nu wachten op duidelijkheid. Over een paar weken nog meer duidelijkheid als er (ik schreef het al eerder) een echo van mijn lever en een foto van m'n longen worden gemaakt. Als dit allemaal goed afloopt, dan ziet het leven er weer heel anders uit. 
Velen hebben mij de afgelopen dagen nog een aantal gezonde jaren toegewenst. En ik weet dat het niet zomaar een zinnetje was, dat je altijd zegt, maar een heel bewuste, gemeende wens. Ik hoop dat die wens in vervulling gaat. 
Maar "op naar de 61" ga ik natuurlijk niet zeggen. Eerst maar eens morgen en dan overmorgen, bij leven en welzijn.



maandag 21 september 2015

Het einde van de krekel en de sprinkhaan

Help! De sprinkhaan is verdwenen! En de krekel ook! Ineens mis ik ze. Nog niet zo lang geleden hoorde ik er vaak één in de tuin. En fietste ik door de Alblasserwaard….. overdag de wat eentonige sprinkhanen. ’s Avonds de melodieuzere krekels. En op vakantie, altijd en overal. Waar zijn ze gebleven? Moeten we niet iets doen? Een handtekeningenactie? Een vereniging tot behoud van de krekel en de sprinkhaan? Vragen stellen in de Kamer? Een symposium?

Eerst maar eens zoeken op internet. Dát is vreemd…. Helemaal niets over het uitsterven van de krekel en de sprinkhaan. Misschien iets over een mutatie door één of ander desastreus gif, die het onmogelijk maakt om nog geluiden te maken? Dat hebben wij dan mooi weer op ons geweten. Ook niets over te vinden. En wat lees ik nu? “…. door klimaatverandering toename van het aantal sprinkhanen en krekels in Nederland.” Mensen, wat is hier aan de hand? Hoor jij nog wel eens een sprinkhaan of een krekel? Wat zeg je? Ik versta je niet goed. Je hoort het verschil niet? Maakt niet uit. O, je hoort vaak genoeg een krekel of sprinkhaan. Juist, je denkt dat het misschien aan mij ligt? Wat? Gehoorverlies? Hoge tonen eerst? Dus het is een persoonlijk probleem? Ja, de vogels hoor ik nog, tenminste, een aantal, denk ik. Dan mag ik van geluk spreken? Over geluk gesproken… ik heb een aquarium. Maar de krekel en de sprinkhaan zijn voorgoed verdwenen. 

maandag 31 augustus 2015

Up of down?

Bloed getest op Hb-waarde en vitamine B12.
Allebei heel goed. Dat is natuurlijk fijn....
Maar stiekem had ik gehoopt -ik denk dat het niet goed is- , dat ik een vitamine B12-tekort zou hebben. De kans dat ik dat heb of krijg, als gelukkige bezitter van een buismaag, is behoorlijk groot. Een tekort aan vitamine B12 is echt heel vervelend. Vermoeidheid, geheugenproblemen, darmproblemen, gebrek aan concentratie, onhandigheid, niet op woorden kunnen komen, misselijkheid, hartkloppingen zijn een paar verschijnselen. En die héb ik. Onder andere. Gevolgen van alles wat ik heb ondergaan. Maar als het nu eens kwam door een tekort aan vitamine B12.... dáár er is wél wat aan te doen. Af en toe een spuitje bij de huisarts en je knapt zienderogen op. Begrijp je.....
Ik zal me gelukkig moeten voelen met een positieve uitslag.

Begin december weer een afspraak gemaakt voor een echo van de lever en een foto van de thorax en een week later weer de uitslag. Stel je voor dat alles goed is....

zondag 28 juni 2015

Vanmorgen naar de kerk. Met z'n vijfentwintigen waren we daar.  En wij waren de jongsten! Nu gaan wij naar de kerk om een aantal redenen. Eén daarvan is om ons te verwonderen. En dat is bijzonder goed gelukt deze keer. Want meteen al voor het begin van de dienst werd meegedeeld dat er volgende week kindernevendienst zal zijn.