Alkmaar

Donderdag in Alkmaar geweest.
Leuke stad voor één dag.
Stedelijk Museum en natuurlijk het Kaasmuseum en een stadswandeling waren de hoofdingrediënten van dit dagje uit met Gerlise. Uiteraard met de trein.
Hieronder een paar foto's.

Om te bewijzen dat we echt in Alkmaar zijn geweest.....

Achter de brug de kaasmarkt en De Waag met daarin de VVV en het Kaasmuseum.

Alkmaar bij (koop)avond met de toren van het stadhuis en achteraan de Grote of Laurenskerk.

Best schokkend eigenlijk... om te lezen dat een kwart van de Turken in Vlaanderen geen Nederlands verstaat (Taalpost 1245). En dus al helemaal niet spreekt. Zou een kwart van de Turken in Nederland ook geen Nederlands verstaan? En zou een kwart van de Nederlanders die bijvoorbeeld na de tweede wereldoorlog naar Canada gingen, geen Engels hebben verstaan? Ik weet het niet. Zou best kunnen. Maar hoe kun je je in een samenleving handhaven, hoe kun je het hoofd boven water houden, als je de taal niet begrijpt? Een poosje, op vakantie bijvoorbeeld, kun je dat nog wel volhouden, alhoewel je al heel snel denkt: ik wou dat ik een beetje Spaans, Italiaans, Frans kon verstaan en spreken. Veel mensen leren dan ook een beetje van de taal van het land waarheen ze met vakantie gaan.
Misschien dat ik weet hoe het kan, ik bedoel je hoofd boven water houden in een land, waarvan je de taal niet begrijpt. Ik schat namelijk in dat het vooral de vrouwen zijn, die nauwelijks buiten komen en alleen communiceren met hun gezinsleden en met de andere Turkse vrouwen in de buurt en die met hun man voorop de boodschappen doen en kleding voor zichzelf en de andere gezinsleden kopen. Er is voor hen geen noodzaak. Zij redden zich zonder Vlaams. Of zij daar zelf ook gelukkig mee zijn? Ze weten niet beter.
En wat zullen de Belgen, de inheemsen, daaraan doen? Niets. Het gaat vanzelf over. De tweede en derde generatie integreert vanzelf en spreekt de taal. Althans de meesten van hen. En welk probleem kun je tegenwoordig nog oplossen door helemaal niets te doen en rustig af te wachten? Wees blij en geduldig!

NS Harmonie

Je wist eerst niet eens dat het bestond, maar op een zaterdagavond zit je er. In De Flint in Amersfoort. Bij een uitvoering van de NS harmonie. Uiteraard begon deze najaarsuitvoering een paar minuten te laat. Dat zijn we wel gewend bij de NS. Maar we werden getrakteerd op heel mooie muziek. Omdat ik, toen ik jong was, op zowel de Harmonie te Slikkerveer als Harpe Davids heb gezeten als tamboer en concerttamboer, heb ik bijzondere belangstelling voor dit soort muziek.
Ik had wel wat traumatische ervaringen opgedaan in dat verre verleden. Zo verloor ik bij het marsen door het dorp op bijvoorbeeld Koninginnedag een paar keer m'n trommel. Die rolde over de straat en ik moest er achter aan. En ik huilde. Natuurlijk waren er wel een paar mannen bereid om te kijken naar de oorzaak van dit smartelijke verlies, maar een oplossing werd blijkbaar niet gevonden, of beter gezegd, niet gezocht. Dus gebeurde het de volgende keer weer. Eigenlijk was het simpel. Bij iedere stap kroop de trommel tegen míjn bovenbeen omhoog, totdat deze van de haak waarmee hij aan de riem zat afwipte. Waarom dat nu juist bij mij gebeurde, weet ik niet. Ik weet wel dat het bij anderen nooit gebeurde. En dat het vreselijk was.

Maar goed, de Harmonie van de NS dus. Zoals wel vaker in de toeter- en blaaswereld, werd de Harmonie na de pauze een bigband en was er ook nog een heel leuke zangeres. En ze kon ook nog goed zingen. Er waren aardig wat dames die een instrument bespeelden. De slagwerken na de pauze was een dame op leeftijd, een soort oma-drummer.
Ik denk als er toen ook een vrouw bij was geweest, dat het met m'n trommel wel goed was gekomen. Compassie en zorg zijn toch meer vrouwendingen. Mannen onder elkaar moeten het uiteindelijk meestal zelf uitzoeken.
En kinderen waren maar kinderen.

Okjoepaiers

Natuurlijk zijn veel van de Okjoepaiers arbeidsongeschikt, werkloos en meer van dit soort dingen. Ze hebben zeeën van tijd om Okjoepaier te zijn. Mensen met een baan, een gezin, hebben geen tijd om de hele dag peukies te roken voor het stadskantoor van Dordrecht. Maar wees eerlijk, het is wel superleuk om nu eindelijk eens een echt doel in je leven te hebben. En je daarvoor op te offeren door in de Nederlandse winter, die nu nog wel niets voorstelt, maar waarvan je hoopt dat-ie echt gaat toeslaan, in een tentje te slapen en de hele dag in de buitenlucht te vertoeven met je okjoepaivrienden. Eindelijk niet meer eenzaam!
Ik zou zeggen: gun de Okjoepaier zijn doel en zijn contacten. Dit is de gelukkigste tijd van zijn leven.

YUP

Ik doe graag mee aan nieuwigheden. Ik heb een Ipod, een laptop, ga naar de sportschool, drink caffeïnevrije koffie, vind het geen probleem om milieuvriendelijke dingen te doen, eet heel weinig en verantwoord vlees, slik echinaforce en af en toe wat nieuwe lelijke woorden in. Jammer dat ik aan de nieuwste hype niet mee kan doen: Young Urban Protestant worden. Hiervoor ben ik helaas ruimschoots te laat. Maar ik leef wel mee met degenen die tot deze groep behoren. Dat is het minste dat ik kan doen. Ik wens deze hype dan ook een lang en gelukkig leven toe.

Genieten van de kinderen

Als cadeau voor m'n verjaardag kreeg onder andere deze foto van de kinderen.

Zijn het geen geweldige kinderen?

Advies

Predikanten hebben gestudeerd. Zij zijn dus slim. Daarom moeten zij het volgende advies wel aankunnen.

Als je iets schrijft in welk onooglijk tijdschrift, kerkblad of in een hoekje van internet, realiseer je altijd dat er mensen zijn die op zoek zijn naar nieuws, naar (vermeende) extremiteiten. Om daar zelf ook weer over te schrijven. Want de deadline komt snel dichterbij. Wees op je hoede. Voor je het weet, is dat kleine berichtje wereldnieuws en heb je slapeloze nachten, moet je je zelfs bij Paul en Witteman verdedigen. Of in Nieuwsuur. En onthoud dat niemand je gelooft als je zegt: "Zo heb ik het niet bedoeld." Je hebt tenslotte gestudeerd. Slimme mensen kunnen heel goed schrijven wat ze bedoelen.

Misschien beter

Ik blijf toch volhouden.

Aquarium

Ineens heb ik m'n aquarium aangepakt. Na een jarenlange en net niet verloren strijd tegen alg, heb ik nu de kunststof achterwand, die tegen het glas was geplakt, weggehaald. De rotsen verwijderd, een laagje nieuw grind gelegd en drie nieuwe planten gekocht. En nu ziet het er zo uit. De achterwand en de rotsen waren plaatsen waar de algen het fantastisch op deden en dat gaat nu dus niet meer.
Helaas is het maken van een goede foto van een aquarium (zonder flits om te sfeer te behouden) vrijwel onmogelijk, maar ik heb er een stel gemaakt en de beste er uit gekozen. Hij is gemaakt met de optie: om honden en andere huisdieren te fotograferen, met de flits uit.
Kijk zelf maar. Ik ben er apetrots op. Op het aquarium dan, niet zo op de foto. De vissen, die er nu bewogen opstaan, krijg je niet stil, behalve met een flitser, maar dan verdwijnt de sfeer van het aquarium helemaal.
'k Heb echt alles geprobeerd.

National Geographic

Zaterdag kocht ik een National Geographic met daarbij, bijna gratis een Expedition Journal. Het idee is dat je daarin schrijft waar je allemaal bent geweest. Eerst de datum en dan de plaats.
Vanmorgen zat ik om 6.00 uur al op de fiets. Eerst over het Kijfhoekviaduct en dan naar de Oude Maas. Via een fietspad, min of meer langs de Oude Maas, kun je helemaal naar Spijkenisse fietsen. Door het recreatiegebied Oude Maas. Je fietst dus door een park, soms vlak langs de Oude Maas. Ook kom je langs de Rhoonse grienden, een golfterrein, een heel hoge heuvel als uitkijkpunt en nog meer. Echt om van te genieten 's morgens in de vroegte. Om de dertig kilometer vol te maken, heb ik gefietst tot net over de Spijkenissebrug en ben toen dezelfde weg weer teruggefietst. Ik heb van alles gezien. Fazanten, konijntjes die voor me uit renden, een Vlaamse gaai. De eerste fietser kwam ik pas om half acht tegen. Om tien voor negen was ik weer thuis, 60 kilometer gefietst.
Waar het nu eigenlijk om gaat, is dat ik natuurlijk deze "reis" in m'n zojuist verkregen Expedition Journal wilde schrijven. Ik zocht een pen in een doosje waarin in huize Collee de pennen worden verzameld en pakte een willekeurige pen. Op deze pen bleek een tekst afgedrukt. Wonderlijk: Spreuken 16:9. "Een mens stippelt zijn weg uit, de HEER bepaalt de richting die hij gaat."

Theetuin

Gefietst langs de Linge. Prachtig!!
Afgestapt bij een theetuin langs het water.
Volgens de kaart kon er een pot thee of een pot koffie worden besteld. Een pot thee kostte €5,--. Geld speelt geen rol, maar wel de grote hoeveelheid, die we nooit weggewerkt zouden krijgen. Daarom gevraagd of we ook een kopje thee konden krijgen. Dat kon niet, alleen een pot was mogelijk. Met een vriendelijke groet en zonder thee weer vertrokken. Wij hebben ook onze principes.

Trouw tuinwedstrijd

Dit is de foto die ik heb ingestuurd om mee te doen aan de tuinwedstrijd van Trouw. http://www.trouw.nl/tr/nl/4332/Groen/campaign/detail/1863474/Tuinwedstrijd.dhtml
Ik doe alleen mee voor de eer, want de prijs hoef ik niet per sé. Het is de Husqvarna Automover 305. Drie keer raden wat het is....

Deze plant begon als kleine onbekende in onze tuin. Later werd hij een grote bekende. Hij werd 2,5 meter hoog en het is de grote kaardenbol. Onkruid. Maar wel mooi.

Verwarrend

38.000 orthodoxe gelovigen in 61 kerkelijke gemeenten vormen naar eigen zeggen de voortzetting van de oude Nederlandse Hervormde Kerk na de fusie waaruit de PKN ontstond. Zij maken nu deel uit van de zogenoemde Hersteld Hervormde Kerk. Zo denken zij Gods wil te doen. Zij denken dat het niet Gods wil is dat de fusie tussen de de Nederlandse Hervormde Kerk, de Gereformeerde Kerken en de Lutheranen heeft plaatsgevonden en denken dat Gods prioriteit bij de orthodoxe waarheid ligt. Zij geloven dat God deze voortzetting mogelijk heeft gemaakt en danken Hem daarvoor. Zij hebben voor 40 miljoen aan geld en goederen meegenomen/gekregen en zij zijn daar zeker ook dankbaar voor. Zij geloven vast dat de Geest van God werkt in dit nieuwe, (of moet ik zeggen oude) kerkverband.

De twee miljoen PKN-ers vormen de voortzetting van de Nederlandse Hervormde Kerk, de Gereformeerde Kerken en de Lutheranen. Zo denken zij Gods wil te doen. Zij denken dat Gods prioriteit bij de eenheid ligt. Zij geloven dat God deze fusie mogelijk heeft gemaakt en en danken Hem daarvoor. Zij zijn 40 miljoen euro armer geworden en kunnen God daar moeilijk voor danken.
Zij geloven vast dat de Geest van God werkt in dit nieuwe kerkverband.

Ik vind dit zeer verwarrend.
Maar misschien moet ik God wel danken dat hij zo flexibel is.

Doorgeschoten positieve benadering

In opvoeding en onderwijs doet de positieve benadering opgeld. Dat betekent dat je positieve zaken duidelijk benoemd, het kind de hemel in prijst als het iets goeds gedaan heeft en dat je geen of weinig aandacht besteed aan de minder goede of foute dingen. Het idee is dat het kind door de voortdurende beloning bij iets goeds, ook steeds beter gedrag gaat vertonen. Nu leerde ik op de hondencursus al dat hondjes daar bijzonder goed op reageren.
Ook kinderen reageren daar best goed op. Maar er is een keerzijde. Als je het kind voordurend beloont en bij een 5.8 zegt dat het toch echt een voldoende is en bij een werkje dat nergens naar lijkt toch zegt dat het zo mooi is, omdat het kind zo zijn best heeft gedaan..... dan gaat het kind denken dat het overal goed in is en wel erg succesvol zal zijn in de toekomst en misschien wel beroemd zal worden.
Daarom gaan bijvoorbeeld jongeren waarbij je als ze gaan zingen meteen hoofdpijn krijgt, toch aan een talentenjacht meedoen. En zijn ze diep teleurgesteld, ja zelfs verschrikkelijk kwaad als ze volledig weggehoond worden.
Het hoort ook bij opvoeden om kinderen te wijzen op hun beperkingen en ze duidelijk te maken dat sommige dingen die ze doen, níet goed zijn. Dat leert ze in ieder geval ook omgaan met teleurstellingen en helpt ze een reëler beeld te hebben van hun toekomst. De slinger van de klok moet nodig weer wat de andere kant op.

Richtingenstrijd

Tijdens een periode van domineeloosheid van een kerkelijke gemeente, als er beroepen op een andere predikant gaan worden uitgebracht, laait die vermaledijde richtingenstrijd weer op. De ene groep wil alles per sé houden zoals het is, een andere groep wil een beetje linksaf en weer een andere groep wil terug naar de tijden van weleer. Dat is onvermijdelijk. Het gebeurt ook in de politiek, laatst nog toen er een nieuwe partijvoorzitter van het CDA moest worden gekozen, en bij tal van andere maatschappelijke organisaties. En ook dus in de kerk.
Natuurlijk mag iedereen een eigen mening hebben, maar het mag niet zo zijn dat de sterktste lobby of de in vergaderingen sterkst vertegenwoordigde groep of grootste mond bepalen wie er beroepen gaat worden. Aan het beroepen van een predikant moet behalve gebed, ook een duidelijk beleid voorafgaan. Niet alle knopen die doorgehakt moeten worden op de lange baan schuiven. Dus niet blijven polderen totdat je in de modder wegzakt. Want waar nog veel open einden zijn, zijn er ook nog veel mogelijkheden tot eindeloze discussie die vooral oplaaien als een predikant moet worden beroepen.
Behalve het scheppen van duidelijkheid moet ook gezegd worden dat de kerk maar tot op zekere hoogte een democratie is. In de kerk gelden ook en vooral de wetten van het Koninkrijk. Zoals God liefhebben boven alles en de naaste als zichzelf. Zoals de ander hoger achten dan zichzelf of de minste willen zijn, willen dienen in plaats van heersen. Samengevat: het aannemen van de gestalte van Christus.
Laten we met dat laatste beginnen, vervolgens een wijs en duidelijk beleid maken en daarna een predikant beroepen.

Keukenhof

Wij waren niet de enige bezoekers van de Keukenhof.

Nogmaals volle maan

De eerste de beste mag je bijna wel zeggen. Van de 80 foto's die ik maakte van de volle maan dicht bij de aarde was dit de eerste.

Volle maan

Vanavond en vannacht is het volle maan en de maan staat het dichtst bij de aarde. Deze unieke combinatie was voor het laatst twintig jaar geleden te zien.
Ik ben foto's wezen maken. Dat is behoorlijk lastig. Voorlopig is deze foto de beste.

Deze foto is genomen bij Vaals in Zuid-Limburg. Korstmos op takken van een boom. Korstmos is een symbiose van een schimmel en een wier.

De psalmen zijn prachtig! Herkenbaar! Je kijkt de gelovige in het hart en dat vindt weerklank in óns hart. Maar ze zijn en blijven oud-testamentisch. Wij leven als nieuw-testamentische christenen in een nieuwe tijd. Namelijk de tijd na de komst, het lijden, sterven, de opstanding en hemelvaart van onze Heer Jezus Christus. Het ultieme dieptepunt en hoogtepunt sinds de schepping. En we zijn in afwachting van de wederkomst van Christus en de herschepping van hemel en aarde. Het is goed om de psalmen te zingen, maar niet helemaal "up to date". Als nieuw-testamentische christenen moeten we toch ook voluit kunnen zingen over alles wat Christus heeft gedaan en over wat hij voor ons betekent. Dat kun je toch, ook in de eredienst, niet verborgen houden door alleen de psalmen te zingen. Dat vraagt om nieuw-testamentische liederen. Die moeten dan natuurlijk wel Bijbelgetrouw zijn, net zoals de berijming van de psalmen trouwens. Wat zal de Heer er zelf van vinden dat we alleen maar psalmen zingen en dat hij in ons lied in de eredienst niet voorkomt? Verzwegen wordt. (Ik weet wel dat Christus in de psalmen voorkomt, maar altijd op (gedeeltelijk) verborgen wijze, impliciet, niet expliciet, met naam en toenaam.)
Wij zeggen altijd (ook tegen nieuwgelovigen) dat Christus centraal moet staan. Laat dat dan ook zo zijn in de liederen die we zingen.
De steeds terugkerende discussie hierover, de zogenaamde gezangenkwestie, heeft met bovenstaande niets te maken. Die heeft te maken met angst voor het nieuwe, angst voor afglijden, voor niet-Bijbelgetrouwe liederen, angst voor het gelijkenis gaan vertonen met niet-reformorische kerken.
Ik heb heel andere angsten. Mijn  eerste angst is dat we jammerlijk falen, omdat Christus in onze eredienst niet voldoende wordt geëerd, geloofd en geprezen om wie hij is en om wat hij heeft gedaan. Mijn tweede angst is dat de onderlinge band tussen gemeenteleden, die al in het nieuwe testament als wervend wordt gekarakteriseerd en zo nodig is in deze harde en koude wereld, schade lijdt door de letterlijk heilloze discussies. En mijn derde angst is dat we zoveel tijd en energie verloren laten gaan met discussiëren over binnenkerkelijke zaken, terwijl de mensen om ons heen dreigen verloren te gaan en de wereld ten onder gaat in natuurrampen en oorlogen.
Laten we bidden om de liefde die de angst verdrijft.

Het begin van de reis

Op 23 december vertrokken we naar Zuid-Afrika. Of beter gezegd: zouden we vertrekken naar Zuid-Afrika. Want het werd de 24e om 02.00 uur. Vanaf 19.00 uur tot 02.00 uur in het vliegtuig gewacht op het vertrek. In de tussentijd is het vliegtuig drie maal schoongemaakt met anti-ijsvloeistof. een prachtig gezicht, dat wel. Hieronder een foto van deze actie.