maandag 21 maart 2011

Nogmaals volle maan


De eerste de beste mag je bijna wel zeggen. Van de 80 foto's die ik maakte van de volle maan dicht bij de aarde was dit de eerste.

zaterdag 19 maart 2011

Volle maan


Vanavond en vannacht is het volle maan en de maan staat het dichtst bij de aarde. Deze unieke combinatie was voor het laatst twintig jaar geleden te zien.
Ik ben foto's wezen maken. Dat is behoorlijk lastig. Voorlopig is deze foto de beste.

vrijdag 18 maart 2011


Deze foto is genomen bij Vaals in Zuid-Limburg. Korstmos op takken van een boom. Korstmos is een symbiose van een schimmel en een wier.
De psalmen zijn prachtig! Herkenbaar! Je kijkt de gelovige in het hart en dat vindt weerklank in óns hart. Maar ze zijn en blijven oud-testamentisch. Wij leven als nieuw-testamentische christenen in een nieuwe tijd. Namelijk de tijd na de komst, het lijden, sterven, de opstanding en hemelvaart van onze Heer Jezus Christus. Het ultieme dieptepunt en hoogtepunt sinds de schepping. En we zijn in afwachting van de wederkomst van Christus en de herschepping van hemel en aarde. Het is goed om de psalmen te zingen, maar niet helemaal "up to date". Als nieuw-testamentische christenen moeten we toch ook voluit kunnen zingen over alles wat Christus heeft gedaan en over wat hij voor ons betekent. Dat kun je toch, ook in de eredienst, niet verborgen houden door alleen de psalmen te zingen. Dat vraagt om nieuw-testamentische liederen. Die moeten dan natuurlijk wel Bijbelgetrouw zijn, net zoals de berijming van de psalmen trouwens. Wat zal de Heer er zelf van vinden dat we alleen maar psalmen zingen en dat hij in ons lied in de eredienst niet voorkomt? Verzwegen wordt. (Ik weet wel dat Christus in de psalmen voorkomt, maar altijd op (gedeeltelijk) verborgen wijze, impliciet, niet expliciet, met naam en toenaam.)
Wij zeggen altijd (ook tegen nieuwgelovigen) dat Christus centraal moet staan. Laat dat dan ook zo zijn in de liederen die we zingen.
De steeds terugkerende discussie hierover, de zogenaamde gezangenkwestie, heeft met bovenstaande niets te maken. Die heeft te maken met angst voor het nieuwe, angst voor afglijden, voor niet-Bijbelgetrouwe liederen, angst voor het gelijkenis gaan vertonen met niet-reformorische kerken.
Ik heb heel andere angsten. Mijn  eerste angst is dat we jammerlijk falen, omdat Christus in onze eredienst niet voldoende wordt geëerd, geloofd en geprezen om wie hij is en om wat hij heeft gedaan. Mijn tweede angst is dat de onderlinge band tussen gemeenteleden, die al in het nieuwe testament als wervend wordt gekarakteriseerd en zo nodig is in deze harde en koude wereld, schade lijdt door de letterlijk heilloze discussies. En mijn derde angst is dat we zoveel tijd en energie verloren laten gaan met discussiëren over binnenkerkelijke zaken, terwijl de mensen om ons heen dreigen verloren te gaan en de wereld ten onder gaat in natuurrampen en oorlogen.
Laten we bidden om de liefde die de angst verdrijft.