Alkmaar

Donderdag in Alkmaar geweest.
Leuke stad voor één dag.
Stedelijk Museum en natuurlijk het Kaasmuseum en een stadswandeling waren de hoofdingrediënten van dit dagje uit met Gerlise. Uiteraard met de trein.
Hieronder een paar foto's.

Om te bewijzen dat we echt in Alkmaar zijn geweest.....

Achter de brug de kaasmarkt en De Waag met daarin de VVV en het Kaasmuseum.

Alkmaar bij (koop)avond met de toren van het stadhuis en achteraan de Grote of Laurenskerk.

Best schokkend eigenlijk... om te lezen dat een kwart van de Turken in Vlaanderen geen Nederlands verstaat (Taalpost 1245). En dus al helemaal niet spreekt. Zou een kwart van de Turken in Nederland ook geen Nederlands verstaan? En zou een kwart van de Nederlanders die bijvoorbeeld na de tweede wereldoorlog naar Canada gingen, geen Engels hebben verstaan? Ik weet het niet. Zou best kunnen. Maar hoe kun je je in een samenleving handhaven, hoe kun je het hoofd boven water houden, als je de taal niet begrijpt? Een poosje, op vakantie bijvoorbeeld, kun je dat nog wel volhouden, alhoewel je al heel snel denkt: ik wou dat ik een beetje Spaans, Italiaans, Frans kon verstaan en spreken. Veel mensen leren dan ook een beetje van de taal van het land waarheen ze met vakantie gaan.
Misschien dat ik weet hoe het kan, ik bedoel je hoofd boven water houden in een land, waarvan je de taal niet begrijpt. Ik schat namelijk in dat het vooral de vrouwen zijn, die nauwelijks buiten komen en alleen communiceren met hun gezinsleden en met de andere Turkse vrouwen in de buurt en die met hun man voorop de boodschappen doen en kleding voor zichzelf en de andere gezinsleden kopen. Er is voor hen geen noodzaak. Zij redden zich zonder Vlaams. Of zij daar zelf ook gelukkig mee zijn? Ze weten niet beter.
En wat zullen de Belgen, de inheemsen, daaraan doen? Niets. Het gaat vanzelf over. De tweede en derde generatie integreert vanzelf en spreekt de taal. Althans de meesten van hen. En welk probleem kun je tegenwoordig nog oplossen door helemaal niets te doen en rustig af te wachten? Wees blij en geduldig!

NS Harmonie

Je wist eerst niet eens dat het bestond, maar op een zaterdagavond zit je er. In De Flint in Amersfoort. Bij een uitvoering van de NS harmonie. Uiteraard begon deze najaarsuitvoering een paar minuten te laat. Dat zijn we wel gewend bij de NS. Maar we werden getrakteerd op heel mooie muziek. Omdat ik, toen ik jong was, op zowel de Harmonie te Slikkerveer als Harpe Davids heb gezeten als tamboer en concerttamboer, heb ik bijzondere belangstelling voor dit soort muziek.
Ik had wel wat traumatische ervaringen opgedaan in dat verre verleden. Zo verloor ik bij het marsen door het dorp op bijvoorbeeld Koninginnedag een paar keer m'n trommel. Die rolde over de straat en ik moest er achter aan. En ik huilde. Natuurlijk waren er wel een paar mannen bereid om te kijken naar de oorzaak van dit smartelijke verlies, maar een oplossing werd blijkbaar niet gevonden, of beter gezegd, niet gezocht. Dus gebeurde het de volgende keer weer. Eigenlijk was het simpel. Bij iedere stap kroop de trommel tegen míjn bovenbeen omhoog, totdat deze van de haak waarmee hij aan de riem zat afwipte. Waarom dat nu juist bij mij gebeurde, weet ik niet. Ik weet wel dat het bij anderen nooit gebeurde. En dat het vreselijk was.

Maar goed, de Harmonie van de NS dus. Zoals wel vaker in de toeter- en blaaswereld, werd de Harmonie na de pauze een bigband en was er ook nog een heel leuke zangeres. En ze kon ook nog goed zingen. Er waren aardig wat dames die een instrument bespeelden. De slagwerken na de pauze was een dame op leeftijd, een soort oma-drummer.
Ik denk als er toen ook een vrouw bij was geweest, dat het met m'n trommel wel goed was gekomen. Compassie en zorg zijn toch meer vrouwendingen. Mannen onder elkaar moeten het uiteindelijk meestal zelf uitzoeken.
En kinderen waren maar kinderen.