Nutridrink en CT-scan

Ik kan jullie Nutridrink echt aanraden. De tijd die je daarmee wint. Geweldig! Zeven miniflesjes per dag, ongeveer een minuut per flesje... in zeven minuten al je calorieën, mineralen, vitaminen en al die andere gezonde en nuttige voedingsmiddelen voor een hele dag binnen! En dan die smaken! Vanille, bosbessen, chocolade, frambozen en appel. En Menzis betaalt (tot 200 euro als je wat extra bent verzekerd, anders 100 en als je huisarts een beetje meewerkt.)
Vandaag voor de arts die gaat opereren een CT-scan van de thorax laten maken. Geen liter drinken van tevoren, wel een snel infuusje voor de benodigde jodium in je aderen, overal aardige mensen.
Wat wil je nog meer. Nu met een lekkere Nutridrink buiten in de zon. Het lijkt wel vakantie!

Dé datum en hoop

Zojuist gebeld door de afdeling planning OK. 3 juni 19.00 melden in Dordwijk. Op 4 juni operatie. Maar eerst de CT-scan van aanstaande woensdag. Laatste controle of de behandeling heeft gewerkt en of er toch nog niet ergens.... Het blijft ongemeen spannend.
Het is goed juist in deze dagen de dood en opstanding van onze Heer, Jezus, te gedenken en te vieren. Er is altijd hoop ín dit leven en ná dit leven. Er is altijd een morgen.

Planning en de smalle weg

Of ik me 13 mei om 19.00 uur wil melden in Dordwijk, dan is de operatie de volgende dag. Telefoontje van een dame van de planning. Helaas is dit totaal niet volgens de afspraak. 6 tot 8 weken na de laatste bestraling. Dát was de afspraak. Want dan kunnen de bestralingen en de chemo's nog een poosje doorwerken, want dat doen ze. Maar dat kon niet, want de artsen zijn de weken daarna niet beschikbaar en het rooster van de OK is er voor die weken nog niet.
Dan maar weer zelf erachteraan. En wonder boven wonder: de laatste week van mei of de eerste week van juni. Precieze datum hoor ik nog. Met dank aan Lesley.
M'n slokdarm lijkt nog steeds op de smalle weg, de héél smalle weg. Het oog van de naald. En ik maar verlangen naar de brede weg, zodat ik misschien wel een kameel zou kunnen inslikken.
Verder natuurlijk kerngezond op vermoeidheid en hartkloppingen na en nog een paar andere ongemakken. Ook hierin werken de bestralingen en chemo's nog lekker door. Morgen wordt alles beter.... Bidden en hopen, dat is wat ik doe, maar het laatste is lastiger dan het eerste.

Vaarwel Pegagus!

Vanmorgen voor de laatste keer bestraald door Pegasus. Dat was een gedenkwaardige morgen, niet in het minst omdat ik nauwelijks in Dordwijk kon komen. M'n benen en armen wilden niet. Een soort, mij onbekende, vermoeidheid, had mij getroffen, waardoor ik trillend en zwetend in het ziekenhuis aankwam. Gelukkig was ik vroeg genoeg om even bij te komen en me vast ongerust te maken over de terugreis. Eenmaal half ontkleed binnen, klopten zo ongeveer alle instellingen niet en hulpstukken waren of zaten fout, zodat ik niet passend, nogal hulpeloos en ongemakkelijk op de rug van Pegasus kwam te liggen. Ik zou er eventueel achteraf best de humor van kunnen inzien.

Zo ziet Pegasus er uit (plaatje van internet, niet van Dordwijk). Als je goed ligt, hoofd op het rode kussentje, voeten in de witte steun, gepositioneerd m.b.v. de tatoeages en lichtstralen, worden de grijze apparaten op de achterwand uitgeklapt en tijdens de behandeling draaien die dan om je heen om je steeds van een andere kant op de goede plek te treffen. 

Gelukkig kwam alles toch nog goed en met een vrolijk "sterkte verder en nog een fijne dag" kon ik weer gaan.
En wat ook fijn was, ik kwam op den duur gewoon weer op de fiets thuis aan.

Nu minimaal 6 weken bijkomen -eventueel zouden de klachten kunnen verdwijnen- zodat ik weer groot en sterk word, helemaal klaar voor de operatie, waardoor ik vervolgens weer heel klein en zwak word. Het eten gaat nog steeds zeer moeizaam, nu vooral vanwege de irritatie van de gezonde cellen in de slokdarm door de bestralingen. Hoop doet leven. Maar zonder eten lukt dat toch niet, dus ik blijf tobben om voldoende binnen te krijgen. Dat is wel heel erg "bid en werk".

Niet alles weten en eten...

Vandaag de 19e bestraling gehad. Gisteren met foto's, dit is ter controle, maar van wat precies? Dit gebeurt één maal per week, op maandag. Maar vandaag nog eens. Bij navraag bleek ik gisteren net buiten de marges te zitten en men wilde controleren of dit eenmalig was. Ik heb maar niet verder gevraagd, wil ook niet alles weten. De tijd dat ik alles wilde begrijpen ligt al ver achter me, wat niet wil zeggen dat ik apathisch door het leven ga. Verre van dat. Je moet het lezen als: ik wil heel veel begrijpen, maar niet alles. Wie wetenschap vermeerdert, vermeerdert smart, is als je kanker hebt, helaas vaak waar. In het gewone leven ga ik graag net buiten de marges, maar nu even niet, ook al weet ik niet goed wat het in dit geval betekent.
Morgen de laatste chemo. De kans dat er iets mis gaat, is nu minimaal. M'n bloeddruk wordt zelfs niet meer gemeten. Was steeds behoorlijk te hoog. Ik mompelde maar iets over stress en dat werd geaccepteerd. Mocht er iets spannends of engs of buitengewoons gebeuren morgen dan horen jullie dat meteen morgenmiddag na afloop, als ik daartoe dan nog in staat ben tenminste.
De hoop op wat makkelijker eten en drinken begint zo langzamerhand te verdwijnen. Het blijft tobben. Zo meteen ga ik nog verlangen naar de operatie, waarbij die hele vermaledijde slokdarm er uit gaat. Niet dat ik dan normaal kan eten, maar op termijn toch wel min of meer. Ik heb gehoord dat een patatje mét tot de mogelijkheden behoort, als je maar niet de hele portie achter elkaar opeet. Over kroketten heb ik nog niks gehoord, maar ik wil ook niet alles weten....