Nooit uitgedokterd?

Vandaag voor controle geweest bij de chirurg. Thoraxfoto goed, bloed goed. En ja, ik moet zeggen dat ik iedere dag een beetje sterker word. En wat ook positief is: na de eerste week van augustus mag ik weer meer dan een kilo tillen, maar wel voorzichtig aan natuurlijk, anders scheur ik toch nog open.. Als je merkt dat het fout gaat, is het te laat, merkte de arts nog op. Ja, wij zitten een beetje op dezelfde golflengte.
Wel ben ik bang dat de opening van m'n nieuwe slokdarm, die geen slokdarm is, maar een stuk omhooggetrokken maag, een beetje kleiner aan het worden is. Ik merk dat bij het slikken en daarna... Details op aanvraag. Staat ook in de bijsluiter bij de operatie dat dit kan gebeuren, met name door littekenweefsel op de plaats waar de omhooggetrokken maag vastgenaaid is. Dus een afspraak gemaakt voor weer een gastroscopie. Dan kijken ze of het zo is en als blijkt dat het zo is, rekken ze dat meteen even op, zodat er weer meer ruimte ontstaat. Het kan zijn, dat dit nog een paar keer moet gebeuren in de komende tijd. Maar wie weet, is één keer genoeg. Ik ben niet meer zo dapper als ooit en heb dus om een roesje gevraagd. Dit heet officieel sedatie, maar dat vind ik geen prettig woord.
En dan die hese stem die klinkt als doorrookt en doordrenkt met whiskey. Misschien is er een zenuw geraakt tijdens de operatie. Afspraak gemaakt met een KNO-arts. Kijken wat er aan de hand is en of er iets aan te doen is. Stiekem hoop ik dat het vanzelf beter wordt.
Eigenlijk was ik wel een beetje uitgedokterd, maar de wil om min of meer gewoon te kunnen eten en praten is groot. En dat terwijl vasten een deugd is en zwijgen goud.
Er is ook nog een heleboel ander goed nieuws. Onlangs kreeg ik van Sjanie drie bitterballen (ovenbitterballen om precies te zijn, want die zijn minder vet en dat kan ik beter aan). Nu dacht ik dat drie bitterballen samen ongeveer één kroket is. Begrijp je? Óp naar de ovenfrites.
Het allergrootste goede nieuws is dat ik sinds een paar dagen voor het eerst officieel (de jonge ;)) opa ben van een heel lief meisje van tweeënhalf jaar met een donkere huid en kroeshaar. Uit Zuid-Afrika. En ze heet Zamo. De heel gelukkige ouders zijn onze zoon Aartjan en onze schoondochter Renate, die over een kleine twee weken met hun dochtertje terugkomen naar Nederland.
Dan zwijg je stil en laat je je eten staan....

Een jaar...

Maandag naar het ziekenhuis geweest voor een gesprek met de oncologisch verpleegkundige. Ze nam er echt de tijd voor en dat is fijn. Wat me het meest is bijgebleven is dat in het algemeen gesproken het herstellen van de make-over (van slokdarm naar buismaag) een jaar duurt. Dan is het volgend jaar zomer! Wie weet, ben ik wel sneller. Toen ik gisteren alwéér in het ziekenhuis was voor bloedprikken en het laten maken van een longfoto, in verband met de afspraak aanstaande maandag met de chirurg, zei de dame die de foto maakte, toen ik op haar vraag vertelde hoe het ging, dat zij wel andere verhalen hoort. Ik ben in ieder geval gemotiveerd genoeg om zo snel mogelijk weer "de oude" te worden. Maar ik realiseer me dat "de oude" worden in lichamelijk zin niet gaat lukken, gezien er een flink onderdeel uit mijn lijf is gesneden en dat deze wijziging en de gevolgen daarvan niet meer ongedaan kunnen worden gemaakt. En ook geestelijk ben ik na de diagnose, de bestralingen, de chemokuren, de twee operaties en reële mogelijkheid dat "het" weer opnieuw opduikt, niet meer wie ik was. Ik wil dat niet per sé negatief duiden. De gebrokenheid van het leven in het algemeen en van mijn eigen leven in het bijzonder, doet ook uitkijken naar "het nieuwe". Daar was ik tijdens het "de oude"-zijn nog niet aan toe gekomen.

Voor de bekommerden

Er zijn lezers van dit blog die denken, dat als ze een week niets nieuws zien verschijnen in Joops caleidoscoop, er van alles aan het fout gaan is. Ik zou zeggen: geen nieuws is goed nieuws. Maar deze geliefde lezers denken daar heel anders over. Zij denken dat als ze maar steeds tegen dat aquarium aan zitten kijken, en er dus geen nieuws is, dat dat slecht nieuws is. Dat ontroert me.
Om deze bekommerden is het dat ik deze keer schrijf. En het wordt natuurlijk een heel positief stukje.

Elke dag probeer ik een soort topprestatie te leveren. Dat begon toen ik net thuis was uit het ziekenhuis met twee trappen op te lopen om naast Sjanie te kunnen slapen, terwijl ik eigenlijk nog maar net heen en weer naar het toilet kon lopen. Nu ben ik al een keer naar de Plus wezen fietsen en twee keer naar De Schoof, en terug natuurlijk, om een boodschapje te doen. Dat was ook grensverleggend. Ik kwam dan ook vrijwel uitgeput thuis. En vanmorgen was ik om zeven uur in het zwembad. Met de auto weliswaar. Fietsen vond ik teveel gevraagd. En ik heb een paar baantjes gezwommen. Allerhartelijkste medezwemmers ontmoet. Heerlijk gedoucht en weer naar huis. Uitgevloerd maar zeer tevreden. Het is allemaal nog geen 144 km, maar een bescheiden begin. Ik geef toe dat een aantal mensen mij heeft gewaarschuwd om toch alsjeblieft goed naar m'n lichaam te luisteren en zo en niet teveel van mezelf te vergen. Maar lieve mensen, van bankhangen word je ook niet beter en ook al doe ik heel erg m'n best, het gaat toch nog maanden duren voor ik weer een klein beetje in de buurt kom van wie ik was, als het niet langer is. Ik heb nog veel meer doelen op korte en op lange termijn en ik ben dankbaar voor wat me lukt. En ik beloof echt dat ik misschien een beetje voorzichtig zal zijn.

Aquarium

Gelukt, met dank aan Sjanie voor twee keer 60 liter.

Veel goed nieuws!

Eindelijk slangenloos!! Vanmiddag voor controle naar het ziekenhuis geweest en de laatste slang heeft de aftocht geblazen. Pijnloos gleden de ongeveer 40 cm slang m'n darmen uit. En ook de pleister op de laatste wonde is er af. Ook exit mct-dieet. Dat werd me ook een beetje teveel. Wennen aan een buismaag (gisteren nog urenlang vreselijke buikpijn gehad; goed kauwen Joop, kleine beetjes, licht verteerbaar, ja ik weet het) en dan ook nog een dieet. In het ziekenhuis 8 kg afgevallen dus er moet wel weer wat bij. Ik ben dus de hele dag met eten bezig. Maar nu mag ik weer alles eten, dus daarmee wordt het wel wat eenvoudiger. Toch binnenkort voorzichtig een kroketje?
M'n stem is nog ver weg, maar toch wel iets verbetering. Nu heb ik nog even de boot afgehouden, in de hoop dat het vanzelf beter gaat, maar anders wordt dat kno-arts. Maar ik heb nu wel even genoeg van onderzoeken die verder gaan dan het puntje van m'n tong.
Hartslag wordt ook wat minder snel. Heb één van de vorige nachten 80 per minuut gemeten en dat begint al een beetje op normaal te lijken. Bij inspanning wil ik liever niet meten. Ik hoef niet alles te weten.
Kon ik, net uit het ziekenhuis, net heen en weer naar het toilet, vandaag heb ik van van de parkeerplaats van het ziekenhuis helemaal naar de afdeling chirurgie gelopen en ook weer terug. Dat is een flinke vooruitgang. Zal vast maar eens gaan kijken hoe m'n fiets erbij staat. O ja, ik slaap gewoon boven, naast Sjanie. Was niet eenvoudig daar te komen de eerste keren, maar wel de moeite waard.
Dank voor jullie enorme meeleven! Dit blog wordt zó vaak gelezen. Ik zit af en toe gewoon te blozen als ik de aantallen zie. Geeft me ook een gevoel van dankbaarheid. Het is niet goed dat de mens alleen is. Adam was het daar ook al helemaal mee eens!
Over drie weken volgende controle, met bloed prikken en longfoto van tevoren.
Maar eerst morgen m'n aquarium schoonmaken. Dan moet er ook 60 liter water uit en 60 liter vers water er in. Dat wordt dus 120 keer heen en weer lopen naar de keuken in plaats van 12 keer. Of zei de dokter niet alleen "u mag alles weer eten", maar ook "u mag alles weer doen"? Lastig om alles te onthouden.

Thuis!

De longfoto van vanmorgen was prima, dus ik mocht naar huis. Geen vochtophoping achter de longen. En nu maar hopen dat dit niet alsnog gebeurt. Die halve emmer van de vorige keer was redelijk traumatisch.
Sinds vanmiddag drie uur zit ik weer in onze kamer op de bank met alle apparaatjes om me heen met uitzicht op m'n aquarium. In deze vertrouwde omgeving zou ik sneller moeten opknappen dan in het ziekenhuis.
Na vier weken ziekenhuis (min drie dagen thuis) en twee operaties is er van mijn conditie helemaal niets meer over. Heen en weer lopen naar het toilet is al een topprestatie. Eens kijken hoe ik vanavond boven kom. Nu maar weer proberen langzaam op te bouwen. Toen de arbo-arts vanmorgen belde om te vragen hoe het ging en ik mijn verhaaltje had gedaan, zei ze dat ze over acht weken maar weer eens zou bellen. Die verwacht dus ook niet dat ik over een paar weken weer 144 km fiets. Ik mag de eerste zes weken niet meer dan één kilo tillen. Ze zijn geloof ik bang dat de wonden worden opengereten. Dat betekent dat m'n laptop al te zwaar is om te tillen. Dus die gaat Sjanie natuurlijk zes weken lang telkens aangeven en weer terugzetten.....
Verder zou het fijn zijn als m'n hart, die al vier weken behoorlijk snel klopt, het wat rustiger aan gaat doen en dat ik m'n stem, die zeer vermoeiend schor is, weer helemaal terugkrijg. Zou ook wel handig zijn als ik dan weer kon zingen.
Zo is er altijd te danken, te bidden en te hopen.
Ik ga nu m'n laptop van m'n schoot halen (Sjanie is even een boodschapje doen) en kijk of er geen gaten vallen.

Eindelijk. ..

De slang is verslagen! Nu helemaal vrij om te gaan en te staan waar ik wil. Daarom lijkt het me goed om morgen naar huis te gaan! En iedereen hier is het daarmee eens! Rond het middaguur blaas ik hier de aftocht. Bij leven en welzijn....