Klein gaatje en weinig zitvlees

Gelukkig volgende week weer naar de afdeling Gastroscopie. Dat Omeprazolletje bleef vanmorgen behoorlijk steken. Tijd om de zaak weer eens flink op te rekken. 11 mm is al niet zoveel en als het daarbinnen nu weer wat krapper wordt.... Ik ben benieuwd hoe lang het duurt, met rekken en weer krimpen, rekken en weer krimpen, voordat de opening definitief 17 mm groot (of klein) is.
Ook gelukkig is dat ik niet meer via internet naar de kerkdiensten hoef te luisteren. Ik viel regelmatig in een diepe slaap. En vooral miste ik mijn broeders en zusters, mede-gelovigen, met daaronder een aantal goede vrienden. Mensen die ook zo hebben meegeleefd en meegebeden de afgelopen maanden. Ik ben dus weer naar de kerk geweest en dat is me heel goed bevallen. Klaarwakker, dat in ieder geval, en fijn om weer met zoveel mensen die me lief zijn, naast Sjanie, te genieten van de woorden van God, het zingen (ja, ik heb meegezongen, met maar één stemband; dat ene octaaf kon ik, nog wat zwakjes klinkend, net aan) en van nog zoveel dingen meer. Het ontbreekt me, letterlijk, nog wat aan zitvlees en daarom duurde het me net iets te lang; een klein uurtje zitten op een houten bank is mooi genoeg. En nee, ik ga natuurlijk niet met een kussentje onder m'n arm ....

Meer diepgang

Vandaag gingen we dus iets dieper.... Niet in de keel maar een eindje verderop. Daar waar de buismaag zit vastgehecht. Om eens te kijken hoe het met de opening zit. Hoe ziet die er uit? Is-ie smaller geworden?
Maar eerst een infuusnaald inbrengen. Ja, prikken is lastig. Pas de derde keer ging het goed. Die aderen laten zich niet meer zien sinds ze voortdurend werden lekgeprikt. Het voorzichtig, ietwat schuw weer tevoorschijn komen gebeurt in de loop van de tijd, als je die tijd hebt tenminste.
Toen naar de kamer waar het allemaal ging gebeuren. Wat voorbereidend werk en dan via het infuus het roesje. Ik werd, zoals iedere dag wakker met Sjanie naast me. Naast het bed deze keer welteverstaan. Gezellig wat gegeten en gedronken, had ik niet meer gedaan sinds gisteravond: thee met kaakjes. Ik vraag me dan af wat ze Menzis daar voor rekening van voorschotelen. Voor een, meestal niet gegeven, advies bij een medicijn, wordt ruim 6 euro in rekening gebracht. Wat kost dan een kopje thee met vier kaakjes? De arts kwam nog even langs om te vertellen wat ik al slapende had gemist. Het uiteinde van de buismaag (ter hoogte van m'n hals) was klein en die hebben ze meteen opgerekt tot 11 mm. Over twee weken terugkomen, dan wordt-ie nog wat opgerekt, net zolang tot hij na een aantal behandelingen 17 mm groot is. Dat wordt een lange weg die leidt tot een behoorlijk brede weg. Ik hoop van de geneugten van deze brede weg met volle teugen te genieten. Want ik had het niet zo breed.

KNO en OPA

Vandaag naar de KNO-arts geweest. Voor m'n stem, die per dag beter wordt, maar ik slik ook een beetje lastig en ben de hele dag in gevecht met slijm, dus dan hoef je die afspraak niet meteen af te bellen. Lekker vroeg (8.15), dan heb je het maar gehad. Eerst een co-assistente met een hele lijst vragen en meteen al in m'n oren, m'n neus en m'n keel gekeken. Van de k, de n en de o wordt dus niets overgeslagen, ook al kom je helemaal niet voor je neus en je oren. Maar goed, ik weet nu wel dat m'n neusschotje scheef staat (nee, ik heb nooit ergens last van...) en dat ik m'n oren maar weer eens moet behandelen met audio-spray. Zij noemde het een propje, maar het betekent dat m'n trommelvlies dichtgesmeerd zit. Nu dacht ik mooi van een heel lastig onderzoek af te komen door te zeggen dat het met m'n stem uitstekend gaat, maar dat ging even zo mooi niet door.
Want even later mocht ik bij de KNO-arts komen. Net als de co-assistente bijzonder aardig en meelevend. En natuurlijk was het onvermijdelijk: een filmpje maken van de stembanden. Niet fijn, maar niet zo dramatisch als een gastroscopie. Camera in je keel, opname starten, klanken nazeggen, intussen kokhalzen, opname klaar. Samen het filmpje bekeken. Ik had nog nooit m'n eigen stembanden gezien, die van een ander trouwens ook niet. Mooi gezicht, maar helaas ... één van de twee doet het niet. En de andere doet z'n razende best om dat te compenseren. Ik heb natuurlijk weer eens geluk gehad, want hij staat weliswaar stil, maar zo'n beetje in het midden, want als hij naar de zijkant was gezakt.... Nu kan ik dus weer aardig praten. En wat ook positief is, dat ik geen pillen hoef te slikken, want er is niets aan te doen. Niet aan de verlamde stemband, niet aan het lastige slikken, niet aan de slijmvorming in m'n keel. En de verwachting voor alledrie: het kan erger worden of het kan beter worden. Over een jaar weten we het en dan kan er misschien, indien nodig, aan de stemband nog iets worden gedaan. Maar niet definitief. Het is een tijdelijke kunstgreep die iedere anderhalf à twee jaar moet worden overgedaan en die het spreken iets gemakkelijker maakt. Maar zingen... met één niet-werkende stemband..... of na een kunstgreep? De arts eindigde wel met een positieve opmerking. Hij vond dat het na twee operaties heel goed met me gaat. Het is altijd een troostende gedachte dat het blijkbaar veel minder goed kan. Of niet soms.....?
Dinsdag gaan we nog iets dieper.

Zaterdag is ons kleinkind aangekomen in Nederland. Zamo. Het was in alle opzichten een feest. Inmiddels is zij ook bij ons thuis geweest. Ook dat was een groot feest. Een lief, vrolijk, slim en bijdehand kind, waar je meteen van houdt! En fotogeniek!

20.000 en 4

Nee, ik kom geen aandacht tekort. Nog steeds komen er dagelijks blijken van medeleven binnen op allerlei manieren. En gisteren is het aantal keren dat mijn blogs zijn gelezen de 20.000 gepasseerd. Dat is toch ongelofelijk! Dank voor jullie meeleven. Dat jullie maar blijven lezen.... dan moeten jullie wel erg gemotiveerd zijn.

Het is hier een beetje "goede tijden, slechte tijden" alhoewel ik van de gelijknamige serie nog nooit iets heb gezien (ik vind het journaal al belastend genoeg...). Bij de goede tijden hoort dat mijn stem de laatste dagen wat beter wordt. Af en toe lijkt het bijna mijn eigen stem. Niet dat ik meteen de kno-arts ga afbellen, maar toch heb ik deze man binnenkort misschien niets meer te vertellen (!). Alhoewel de stem een onberekenbaar kwaad, vol dodelijk venijn kan zijn (Jacobus), kun je er ook nog wel een paar mooie dingen mee doen. Lesgeven bijvoorbeeld of zingen. Wat dat laatste betreft: praten is nog geen zingen. Wél kunnen praten en toch níet kunnen zingen is een reële mogelijkheid. Sommigen van jullie weten misschien dat we met vier vrienden een (zang)kwartet vormen. En je begrijpt wat een plezier we hebben als we aan het oefenen zijn. En hoe leuk het is om af en toe op te treden. Dat we heel goede vrienden zijn, blijkt uit het feit dat de drie anderen zonder mij niet willen zingen. Redenen genoeg om ernaar te verlangen weer te kunnen zingen en er dus alles aan te doen wat in mijn vermogen ligt. Als de kno-arts dan zegt: "Maar meneer, wat komt u dan doen?" Dan zeg ik: "Zal ik eens een liedje voor u zingen?"