Het Grote Genieten

Ik moet nu elke dag, die ik nog krijg, genieten. Tenminste als het aan degenen ligt die me dat adviseren en me dat ook van harte gunnen. Ik waardeer hun goedbedoelde bemoeienis en hartelijke meeleven met mij en met mijn leven. Ik ben overigens niet de enige die moet genieten. Ook bijvoorbeeld mensen die met pensioen gaan, moeten nu eindelijk eens gaan genieten. Er rest hen en mij niets anders meer te doen dan te genieten. Het Grote Genieten.
Ik hoop van harte dat dit anderen lukt. Anderen die kanker hadden en moeten vrezen dat dat terugkomt en nadrukkelijk worden geconfronteerd met de eindigheid van het leven, meer dan hun adviseurs. Die heel veel hebben moeten inleveren en allerlei tijdelijke en blijvende ongemakken moeten verdragen, die hoewel meestal onzichtbaar, bijzonder ongemakkelijk zijn.
Maar mij lukt dat niet, dat Grote Genieten. Dat wil niet zeggen dat ik steeds ongelukkig ben. Zeker niet. Er zijn momenten van genieten, van die dingen waarvan wij mensen, Goddank, genieten kunnen, die iedereen kent. Maar er is een dreiging, er zijn donkere wolken, pijnlijke momenten,  er is diepe onrust. Ik denk dat ik Het Grote Genieten uit moet stellen en in het heden leven met grote dank voor het kleine genieten nu. Tot Later.

21,91666 en 14

Gelet op mijn huidige sportprestaties is mijn conditie gegroeid tot 21,91666 % van de conditie die ik vóór de beide operaties had. Bij leven en welzijn ben ik dan, bij gelijk groeitempo, aan het eind van de zomer van 2015.... Ik hou wel van rekenen, dat merk je wel.
Over getallen gesproken. Vanmorgen zonder problemen, afgezien van onvindbare aderen (weer drie gaatjes erbij), opgerekt tot 14 mm. Waarom maar één mm erbij, weet ik niet. Ik slaap en krijg de arts niet meer te zien als ik wakker ben. Slapende patiënten zijn een stuk makkelijker in de omgang. Deze keer niet uit mijn dromen gerukt en in een nachtmerrie terecht gekomen gelukkig. Gewoon halverwege nog een spuitje erbij. Dat is de eenvoudige oplossing. Was alles maar zo simpel.
Over twee weken gaan we weer verder. Ik val nu weer even in slaap.

Kroket!

Ik ben eigenlijk de hele dag bezig met eten en drinken. Als ik eet kan ik beter niet drinken en ook een half uur van tevoren niet en een half uur daarna niet. Op deze manier valt het niet mee om voldoende eten en drinken naar binnen te krijgen. Ook al omdat het eten en drinken maar met kleine beetjes gaat. Ik heb dan ook eigenlijk de hele dag honger, ook al omdat ik langzaamaan wat actiever wordt. Ondanks de kleine beetjes en goed kauwen, heb ik toch nog best vaak buikpijn en/of een versnelde hartslag met een vervaarlijk borrelende buik, een moe gevoel en de neiging om in slaap te vallen. En het is niet gemakkelijk om niet af te vallen.
Gelukkig geniet ik van wel van het eten en drinken, ook al moet het zeer met mate, zo veel mogelijk vetarm, suikerarm, caffeïnevrij, lactosearm en door een klein gaatje.... en als het maar geen Nutridrink is. En... ik heb heel voorzichtig, heel langzaam, en een beetje met angst en beven, een hele kroket gegeten! Hij was suikerarm, caffeïnevrij, lactosearm.... alleen niet helemaal vetarm. Hij was heerlijk, Ik heb ervan genoten!

Twee millimeter, niet werken, wél dromen.

En weer twee millimeter ruimer! De voorbereiding voor het infuus kon in één keer worden aangebracht, zodat ik maar één gaatje in één van m'n aderen erbij heb gekregen. Jammer dat ik halverwege de behandeling wakker werd, terwijl er nog volop allerlei slangen mijn keel in en uit gingen. Dat was niet fijn, maar gelukkig wéér overleefd. Over ruim twee weken nog maar eens proberen en kijken of de 13 mm er 15 kunnen worden.
Nu de scholen weer zijn begonnen is het niet kunnen werken weer een stuk actueler geworden. Alle collega's zijn weer aan de slag, maar ik ben er niet bij. Ik weet wel: het kan ook nog lang niet (of misschien wel nooit meer), maar dat is nu pijnlijker voelbaar. Tijdens de vakantie was dat beter te dragen. De vermoeidheid, de moeite met eten en drinken, de buikpijn, de defecte stemband, het gebrek aan concentratie zijn de belangrijkste hinderpalen. Een jaar..... maar dat is zó lang. Aan motivatie om er zelf alles aan te doen ontbreekt het me niet, maar die traagheid....
Morgen arbo-arts, overmorgen mondhygiëniste (extra zorg na de chemo's) en dan een aantal dagen niks medisch.
Ik houd het niet meer wakker.... dat roesje gaat nu pas goed werken, geloof ik. Ik hoop op een paar mooie dromen waarin ik nog lang en gelukkig leef met iedereen die me lief is.