De geest is wel gewillig, maar...

Op aanraden van de arbo-arts en omdat ik zelf dacht er wel een beetje aan toe te zijn, heb ik een afspraak gemaakt met één van de coaches van de sportschool, waar ik de laatste maanden alleen in de sauna en het stoombad ben geweest en het met regelmaat heel gezellig heb gehad. Tijd om weer eens echt te gaan sporten. Deze coach, ik kende hem tot dan toe niet, sprak ik gisterochtend. Ik heb 'm wat dingen verteld. Onder andere, met een zekere trots, hoe gemotiveerd ik ben om weer snel op krachten te komen en dacht dat ik nu gestimuleerd zou worden om maar eens flink de gaan trekken aan en duwen tegen wat stevige gewichten of andere nuttige dingen die je op een sportschool doet. Voorzichtig beginnen, dat wel, maar daarna weer opbouwen. En een coach van een sportschool begeleidt je daarin en stimuleert je om je grenzen te verleggen en zo. Maar dat was een flinke misrekening. De coach, die overigens "in z'n vrije tijd" ook mental coach bleek te zijn, raadde mij af om naast het zwemmen 's morgens en af en toe een boodschapje op de fiets ook nog op de sportschool..... Hij vond dat mijn hersenen meer wilden dan goed is voor mijn lichaam. Ik ben nog geen vijf maanden verder na twee zware operaties. Ik moet alle ideeën over binnenkort 144 km fietsen uit m'n hoofd zetten, evenals andere grote en verheven sportdoelen. Luisteren naar je lichaam is het devies en niet naar je geest.
Toen ik na 20 minuten zwemmen, 20 minuten fietsen naar de sportclub, een gesprek met de coach en weer 20 minuten fietsen thuis kwam, wist ik dat hij gelijk had. Ik heb de rest van de dag best leuke dingen gedaan, maar voornamelijk zittend en hangend. En zittend heb ik ook nog een flinke poos geslapen. Ik moet leren vooral dankbaar te zijn voor wat ik al wél kan, ook al is het te weinig naar m'n zin. En de zin van het leven zit 'm niet in steeds maar hogere doelen stellen. Dat is vooralsnog vooral vermoeiend.

Daar zit muziek in!

M'n stemband doet het weer! Vanmorgen vroeg al bij de kno-arts en weer een mooi filmpje (ik wist het niet, maar dat heet een stroboscopie) gemaakt van m'n stembanden, inclusief kokhalsfragmenten. En allebei de stembanden doen hun werk weer! De ene niet-werkende is nog iets minder enthousiast dan de nooit verzakende stemband, maar een score van 90 procent kan ik hem wel geven. Dus, Palm Tree Quartet: here I come.
Over scores gesproken: m'n conditie is gestegen naar 30,55555556 procent, bij benadering. Ongeveer een maand lang zag ik geen vooruitgang, maar sinds een week gaat het weer wat beter. Nu ben ik nog blij als ik heen en weer naar de sportclub kan fietsen, inclusief de trap van de brug van 86 treden. Naar beneden op de heenweg valt nogal mee, maar terug ertegenop... nog niet zo heel lang geleden rende ik, een liedje fluitend, naar boven. Van sporten op de club is nog geen sprake, alleen van koffiedrinken en in het welnessgedeelte hangen, wat overigens heel fijn en ontspannend is. En er is wifi..... ik ben prettig verslaafd.
Nu zit ik hier dankbaar te wezen met een heerlijk kopje cafeïnevrije koffie. Het echte wakker worden stel ik nog even uit.....

Drie

Het getal 3 is een geluksgetal. Waarschijnlijk is de oorsprong een Bijbelse. Het getal 3 heeft daar een positieve betekenis. Nu waren er de afgelopen drie dagen drie positieve zaken en voordat er nu een vierde plaatsvindt, moet ik mijn blog gaan schrijven, want anders klopt het niet meer en moet ik stoppen of liegen.
Dinsdag was ik jarig en hebben we dat getweeën gevierd -het "grote" feest is zaterdag met familie en vrienden- met grote dankbaarheid, omdat ik heb overleefd. En met nadruk, omdat je niet weet of er nog wel een volgende verjaardag komt. Nu weet niemand dat, maar sommigen worden daar nadrukkelijker bij bepaald dan anderen. 59 jaar. Dat is al een hele poos, al dacht ik daar een jaar geleden heel anders over, toen ik dacht dat 86 jaar een hele poos was.
Woensdag was ik bij de arbo-arts. Het was de eerste keer dat ik haar in levenden lijve zag, want tot nu toe waren de contacten telefonisch. Deze dame was bijzonder aardig, meelevend en begripvol. Zij vindt dat ik niet kan werken. Dat vind ik zelf trouwens ook, dus dat komt goed uit. De huidige status wordt verlengd tot half januari en dan wordt weer opnieuw gekeken. Nu is niet kunnen werken op zich niet positief, maar werken terwijl je het helemaal nog niet kan, is helemáál niet fijn. Daarom ben ik over de uitkomst van dit gesprek heel positief. Zeker omdat ik bang ben voor druk die op mij wordt uitgeoefend, want dat zou nu echt niet goed voor me zijn.
Vandaag een gesprek met de radiotherapeute gehad. Soort evaluatie. Zij benadrukte dat ervan uitgegaan wordt dat "alles" is weggehaald. Alhoewel er geen garanties worden gegeven, is dit natuurlijk heel positief en bemoedigend en maakt het me iets minder ongerust dan ik was.
De middelste van deze drie dagen was Dankdag. In de bijbehorende kerkdienst was ik bijzonder op mijn plaats deze keer.

Zamo gedoopt!

Het is een feestdag! Vandaag is Zamo gedoopt. Zij is niet alleen door Aartjan en Renate geadopteerd, maar nu ook door onze God. Een aantal mooie en ontroerende momenten: naast de doop, waarvan hierboven een foto, een mooie toespraak van Aartjan en een aangrijpend gebed van Renate voor de moeder van Zamo, wier naam wel bekend is, maar die niet meer gevonden kon worden en voor de onbekende vader en haar eventuele broers en zussen. En ook voor mij is gebeden door de predikante. En er zijn nog veel meer mooie dingen gebeurd en gezegd.
Wie wil luisteren naar de kerkdienst: http://stream110.kerkomroep.nl/pages/afspelen.mp3?mp=10443&file=2014-11-02-09-48-024.mp3