17 en 22.000

Wat een getob vanmorgen weer met die aderen zeg.... pas bij de vierde keer.... Gelukkig ligt het aan mij en m'n bloedbanen, die "wie niet weg is, is gezien" doen. Deze keer ook weer allemaal alleraardigste mensen, ook een alleraardigste arts. Je voelt je op een of andere manier toch welkom op een plek waar je helemaal niet wezen wilt.
Dilatatie heet het officieel. Oprekking of verwijding. Nu werd ik niet wakker tijdens de behandeling, want ik sliep helemaal niet. Gewoon een beetje suffig. Het was goed te doen, alhoewel ik liever in een diepe slaap was gevallen. Het was snel gebeurd en deze arts kwam achteraf nog even vertellen hoe het was gegaan. Ik had het "heel goed gedaan", dus dat was fijn en het gaatje om het eten en drinken doorheen te drukken is nu 17 mm. Het maximum. Behalve als het gaatje weer kleiner wordt, hoef ik niet meer terug te komen. 50/50. Aangezien ik al vaker op de verkeerde helft heb gestaan, ga ik er maar vanuit dat ik over een poosje nog wel een paar keer moet. Maar voorlopig niet. Wel liggen in het verschiet de arbo-arts, de radiotherapeute, de kno-arts en de chirurg. Dus Menzis, er komen nog wat declaraties bij. Er is aan mij al voor bijna 22.000 euro verspijkerd in dit kalenderjaar. Je blijkt dat gewoon op te kunnen zoeken. Zelfs kwam ik het tegen, zónder dat ik er naar zocht.
Als de zorgpremie of het eigen risico omhoog gaan, dan weet je hoe het komt.

Oewaoewaoewa

Nu ik langzaam wat actiever word, komt er een nieuw soort meeleven op gang. Een aantal lieve mensen wil iets met me gaan dóen. Wandelen, fietsen, museum bezoeken, ergens koffie gaan drinken, 's avonds een wijntje drinken. En, voor zover binnen mijn nog beperkte, maar wel toenemende mogelijkheden, ga ik daar ook graag op in. Het is heel goed om op deze manier wat afstand te nemen van ongemakken en ongemakkelijk gedachten en je te richten op een ander en een leuke activiteit. Zelfs heb ik zo al zangles gekregen van onze (met ons kwartet hebben we een aantal keer zangles gehad) zangjuf. Natuurlijk heet ze alleen zo in de wandelgangen. Daarbuiten is zij zangpedagoge. Van haar zangles, met veel mindfulness, filosofie en "het zelforganiserend karakter van de klank" heb ik genoten. En nu maar elke dag "oewaoewaoewa". Stiekem denk ik dat m'n haperende stemband ook weer langzaam wat actiever wordt. Half november mag ik in het ziekenhuis ook zingen, met een camera in m'n keel. Eens kijken of ik met deze alternatieve talentenjacht in de prijzen val.

Dromen?

En het is wéér gelukt! Ader al bij de tweede keer gevonden en inmiddels een gat om eten en drinken door te laten van 16 millimeter doorsnee. Mensen met nog een échte slokdarm schijnen ruim 3 centimeter te hebben. Volgende keer 17 mm en dan is het maximum bereikt. Als het gaatje dan niet weer kleiner wordt, is dat de laatste keer.  Ik geniet er, nog een beetje slaperig, van dat het voor vandaag weer achter de rug is en dat het misschien de één na laatste keer was. Ik was deze keer tijdens de sessie wel af en toe wakker; ik denk aan het begin en het eind, maar vond het niet zo erg. Het is ook helemaal niet de bedoeling volgens de arts van vandaag dat je in een diepe slaap verdwijnt, maar dat je een beetje dizzy, half van de wereld, de behandeling kunt doorstaan. Maar misschien heb het wakker zijn en het verhaal van de arts gedroomd. Ik vertrouw mezelf wat dat betreft helemaal niet meer. Ik hoop niet dat ik, half slapend, gedroomd heb, dat ik dit stukje heb geschreven. Of misschien zit ik in een lange, boze droom, waaruit ik straks ontwaak. En misschien is het dan zaterdag en zeg ik: “Ik heb zo raar gedroomd. Ik ga maar eens een lekker een eind fietsen. Hoek van Holland, Den Haag en via het Westland weer terug. Een dikke 140 km…..”