UWV

Je kunt beter vóór je zelf naar het UWV gaat, er niet met anderen over praten. Al die vreselijke verhalen over mensen die moeten gaan werken terwijl ze dat helemaal nog niet kunnen of het UWV dat denkt dat iemand van tweeënzestig nog mogelijkheden genoeg heeft om weer aan het werk te gaan, zelfs achter de balie van een reisbureau. En mensen die wekelijks moeten solliciteren en dat jaren lang, zonder enige hoop op een baan. En nog meer rampverhalen....
Vanmorgen moest ik zelf. Behoorlijk spannend.... Mede gezien alle verhalen. Natuurlijk denkt iedereen die iets over me weet dat ik niet kan werken, maar het UWV is niet iedereen en heeft bovendien de bevoegdheid om er een bindend oordeel over te vellen.
Maar gelukkig, de gevreesde UWV-arts was een aardige dame die me rustig de gelegenheid gaf te vertellen over de afgelopen bijna twee jaar (alweer). Ik voelde me echt gehoord en merkte iets van compassie. De dame kon bijzonder goed observeren en stelde de goede vragen en trok ook de goede conclusie. Ik word voorgoed afgekeurd.
Dat is natuurlijk het beste, maar tegelijkertijd ook confronterend. Ik hoef dat niet uit te leggen.
Ik denk dat dit oordeel in ieder geval rust geeft. Vanwege de zekerheid. En de laatste zin die ze, vóór alle plichtplegingen die bij het afscheid horen zei, zal ik onthouden: "Geniet van de dingen die u nog wél kunt." Beste UWV-arts: Dank u!" Ik bid, dat ik het zal kunnen.

Leven en welzijn erbij

Als de datum dichterbij komt, dan neemt de spanning toe. De dag dat er weer een echo van de lever en een foto van de longen worden gemaakt. En natuurlijk ook nog bloed geprikt, maar dat is niet zo spannend, behalve dan dat m'n aderen nog steeds onvindbaar zijn, maar dat went. Gewoon net zo lang prikken en af en toe van arm wisselen, tot er bloed vloeit.
De echo van de lever is echt adembenemend. Van de stress dan. Je kunt namelijk meekijken en je weet meteen hoe het ervoor staat. Ik lag daar met ontbloot bovenlijf en verstijfd te wachten op de dokter die nog in de belendende kamer bezig was. En dan eindelijk..... "U heeft galstenen, wist u dat?" "Ja wist ik al.... vorige keer...." "O, ja." En na een flinke poos stilte, de spanning opvoerend: "Ik kan niks bijzonders vinden". "Fijn, dank u," zei ik. Koud en opgelucht kleedde ik me weer aan.
Foto van de longen even later. Ook weer half ontkleed. Twee standjes, voor en zij, en natuurlijk diep ademhalen en vasthouden die adem. En gezellig je armen om het apparaat heen slaan bij "voor".
Dat was vorige week.
Vandaag de uitslag. Stress. Lang wachten in een verder leeg kamertje. Eindelijk, de dokter. Dokter ging net zoeken in zijn computer naar mijn stukje bits en bytes, toen hij werd gebeld. Dat duurde een flinke poos en wij konden gezellig meeluisteren. Naam van de patiënt, geboortedatum. Problemen, problemen. Maar.... na een lang verhaal.... longen goed, bloed goed. Van mij dan,  niet van meneer..... die op .....jarig is.
Dankbaar en opgelucht. Een half jaar wegblijven.Weer een beetje leven en welzijn erbij.
Oók deze week.... het UWV... brrrr. Jullie horen nog van me.

"Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben."

Eén van mijn trouwe lezers attendeerde me op een reactie onder mijn laatste blog. Ik had 'm zelf nog niet gezien. Het was een anonieme reactie. "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." Mijn eerste reactie was: "Leer eerst eens goed Nederlands schrijven. Wat een knaller van een fout. Het is "verdiend"." Maar goed, dat is de schoolmeester in me en ik begrijp heus wel wat schrijver anonymus bedoelt. En bovendien met werkwoorden als bijvoorbeeld "verdienen" en "betekenen" gaat het heel vaak fout. Ook onder studenten op de universiteit, die toch minimaal 6 jaar VWO hebben genoten. Ik bedoel, je hoeft niet per sé dom te zijn..... En het is natuurlijk ook best een beetje flauw om lekker onbekend te blijven. Als je vindt dat iemand die kanker krijgt, dat verdient (nu wél met een t), dan kun je daar toch gerust voor uitkomen. Maar de geachte schrijver zal wel gedacht hebben, dat het geen fijne opmerking is. Dat zo'n klein zinnetje behoorlijk pijnlijk kan zijn. Nu was vele jaren het horen en verwerken van persoonlijke en pijnlijke opmerkingen onderdeel van mijn werk, dus ik kan er goed mee om gaan. Toch heb ik de opmerking gewist. Ik ben baas over m'n eigen blog en in een anonieme rotopmerking mét spelfout heb ik geen zin.
Een paar vragen houden me wel bezig. In de eerste plaats. Zou de anonieme internetterrorist een bekende zijn? Of een toevallige bezoeker? Ik schat in dat je mijn blog niet toevallig tegenkomt....  Ik kan jullie verklappen dat ik vrijwel zeker de enige op de hele wereld ben, die heet zoals ik heet. In de tweede plaats. Stel deze persoon zou zelf kanker krijgen. Zou hij of zij dan ook denken: ik heb kanker, dan zal ik het wel verdiend hebben. (Zolang je denkt en niet schrijft, kun je ook geen schrijffouten maken.....) Ik zal het geduldig en schuldbewust ondergaan en er desnoods aan doodgaan, want ik heb het aan mezelf te danken. In de derde plaats. Waar zou ik dat dan aan verdiend hebben?
Was het leven maar simpel. Dat is het niet. Er zit geen logica in wie ziek zijn of doodgaan. Het treft goeden en slechten, armen en rijken, gelovigen en ongelovigen. "Waarom?" roepen we dan. Er komt geen antwoord op die vraag. Misschien in het hiernamaals, misschien dat God het ons dan openbaart. In dat geval hoef ik het nog niet te weten.
Misschien moeten we ook gewoon stoppen met tegen elkaar zeggen, als we mooi weer hebben gehad tijdens de vakantie: "Je krijgt wat je verdient". Je zet jezelf en anderen op het verkeerde been. Want waarom zou je het dan niet verdiend hebben als het de hele vakantie regent en stormt? Om te voorkomen dat logisch denkende mensen anderen pijn kunnen doen met "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." En zo ook te voorkomen dat zulke ergerlijke spelfouten op mijn blog terechtkomen.

60!

Vorige week mocht ik 60 jaar oud worden! Ooit dacht ik 86 te worden, maar nu ben ik al bijzonder blij en dankbaar dat ik 60 ben. Natuurlijk weten we wel dat de mens wikt en God beschikt, maar echt rekening daarmee houden doen we niet, tenzij..... Ja, tenzij we met de eindigheid van het leven worden geconfronteerd. Dan is de vanzelfsprekendheid van weer een jaartje ouder worden wel verleden tijd. Dan is iedere dag er één om God te danken. En wie weet mag ik na 365 van deze dagen ook 61 worden. 

Aan een aantal mensen uit mijn vorige leven is deze verjaardag onopgemerkt voorbijgegaan. Bij de diagnose kanker begint er een nieuw soort bestaan, waarbij (onder andere) een aantal mensen, van wie je dacht dat het contact met hen enige betekenis had, uit beeld verdwijnt. Dat is moeilijk te verteren, maar, als je er lang over nadenkt, wel begrijpelijk. Ik denk er nog steeds veel over na.

Gelukkig is er een overvloed aan mensen die trouw met me mee blijft leven of mee is gaan leven. Soms ongedacht. Ik geniet er van! Net als de meeste mensen, ben ook ik een sociaal wezen, wiens leven betekenis krijgt in het contact met anderen en met de Ander.

Vandaag heb ik, omdat ik eind januari 2016 twee jaar niet meer werk, een wia-aanvraag gedaan. Dat was een pijnlijk uurtje. Maar ook een opluchting dat het, gelukkig op tijd, is gebeurd. Nu wachten op duidelijkheid. Over een paar weken nog meer duidelijkheid als er (ik schreef het al eerder) een echo van mijn lever en een foto van m'n longen worden gemaakt. Als dit allemaal goed afloopt, dan ziet het leven er weer heel anders uit. 

Velen hebben mij de afgelopen dagen nog een aantal gezonde jaren toegewenst. En ik weet dat het niet zomaar een zinnetje was, dat je altijd zegt, maar een heel bewuste, gemeende wens. Ik hoop dat die wens in vervulling gaat. 

Maar "op naar de 61" ga ik natuurlijk niet zeggen. Eerst maar eens morgen en dan overmorgen, bij leven en welzijn.

Het einde van de krekel en de sprinkhaan

Help! De sprinkhaan is verdwenen! En de krekel ook! Ineens mis ik ze. Nog niet zo lang geleden hoorde ik er vaak één in de tuin. En fietste ik door de Alblasserwaard….. overdag de wat eentonige sprinkhanen. ’s Avonds de melodieuzere krekels. En op vakantie, altijd en overal. Waar zijn ze gebleven? Moeten we niet iets doen? Een handtekeningenactie? Een vereniging tot behoud van de krekel en de sprinkhaan? Vragen stellen in de Kamer? Een symposium?

Eerst maar eens zoeken op internet. Dát is vreemd…. Helemaal niets over het uitsterven van de krekel en de sprinkhaan. Misschien iets over een mutatie door één of ander desastreus gif, die het onmogelijk maakt om nog geluiden te maken? Dat hebben wij dan mooi weer op ons geweten. Ook niets over te vinden. En wat lees ik nu? “…. door klimaatverandering toename van het aantal sprinkhanen en krekels in Nederland.” Mensen, wat is hier aan de hand? Hoor jij nog wel eens een sprinkhaan of een krekel? Wat zeg je? Ik versta je niet goed. Je hoort het verschil niet? Maakt niet uit. O, je hoort vaak genoeg een krekel of sprinkhaan. Juist, je denkt dat het misschien aan mij ligt? Wat? Gehoorverlies? Hoge tonen eerst? Dus het is een persoonlijk probleem? Ja, de vogels hoor ik nog, tenminste, een aantal, denk ik. Dan mag ik van geluk spreken? Over geluk gesproken… ik heb een aquarium. Maar de krekel en de sprinkhaan zijn voorgoed verdwenen. 

Up of down?

Bloed getest op Hb-waarde en vitamine B12.
Allebei heel goed. Dat is natuurlijk fijn....
Maar stiekem had ik gehoopt -ik denk dat het niet goed is- , dat ik een vitamine B12-tekort zou hebben. De kans dat ik dat heb of krijg, als gelukkige bezitter van een buismaag, is behoorlijk groot. Een tekort aan vitamine B12 is echt heel vervelend. Vermoeidheid, geheugenproblemen, darmproblemen, gebrek aan concentratie, onhandigheid, niet op woorden kunnen komen, misselijkheid, hartkloppingen zijn een paar verschijnselen. En die héb ik. Onder andere. Gevolgen van alles wat ik heb ondergaan. Maar als het nu eens kwam door een tekort aan vitamine B12.... dáár er is wél wat aan te doen. Af en toe een spuitje bij de huisarts en je knapt zienderogen op. Begrijp je.....
Ik zal me gelukkig moeten voelen met een positieve uitslag.

Begin december weer een afspraak gemaakt voor een echo van de lever en een foto van de thorax en een week later weer de uitslag. Stel je voor dat alles goed is....

Vanmorgen naar de kerk. Met z'n vijfentwintigen waren we daar.  En wij waren de jongsten! Nu gaan wij naar de kerk om een aantal redenen. Eén daarvan is om ons te verwonderen. En dat is bijzonder goed gelukt deze keer. Want meteen al voor het begin van de dienst werd meegedeeld dat er volgende week kindernevendienst zal zijn.

Een beetje toekomst!

Hoe is het met u, meneer Collée? En met het eten en drinken? En met uw gewicht? Pakt u alweer wat dingen op? Interessante vragen vandaag bij de arts in het ziekenhuis. Maar, daar kwamen we niet voor.... de uitslag, de uitslag, de uitslag. Dáár kwamen we voor. Hoe was de longfoto? En het bloed?
Ja, de lever..... dat wist u al.... die was goed. Eens even kijken.... ja, ik zie het al.... de longfoto, ja, niets bijzonders. Het bloed, o ja, het bloed. Hb waarde goed, ik zie het, verder ook geen problemen.

Pfffff. Het is feest hier vandaag. Longen en bloed allemaal in orde. Opluchting, dankbaarheid! Nu weer ruimte om na te denken over de komende tijd. Weer een beetje toekomst!

Best opgelucht, meer hoop dan vrees

Vanmorgen met een, hoe kan het, rustig gemoed naar het ziekenhuis. Bloedprikken ging in één keer deze keer. Er bleek ook een longfoto op de rol te staan. Dat wist ik niet, maar was blijkbaar later toegevoegd. Wel logisch want juist de longen (en de lever) lopen kans op uitzaaiingen. Dus longfoto laten maken. De foto's zijn goed gelukt, maar hoe longen er voor staan, weet ik niet.  En daarna naar de afdeling Echografie voor een onderzoek van de lever. Mijn lever. Eerst een jongedame die op mij ging oefenen. Dat heet arts in opleiding. Ze moet nog veel oefenen, denk ik. Uit hun gesprek bleek wel dat ze galstenen zagen. Ik wil niet alles weten en heb ook geen last, dus ik heb nergens naar gevraagd. Daarna de arts zelf. Die ging eens goed kijken. Gelukkig bleek tijdens het live verslag dat hij gaf, dat hij niks bijzonders kon vinden, behalve een kleine cyste, maar dat was bekend.... niet bij mij trouwens. Kan geen kwaad. Het was wel een verrassing dat ik meteen op de hoogte was van een kerngezonde lever. Voor deze uitslag hoef ik dus niet ruim een week te wachten. Ik ben heel erg opgelucht, blij en dankbaar. Over de toestand van het bloed en de longen hoor ik volgende week. En jullie dus ook. Spannend blijft het wel.

Geen nieuws?

Eigenlijk is er geen nieuws.... al sinds lange tijd vrijwel geen veranderingen. Dat valt een beetje tegen. Want er zit in conditie, eten en drinken, geheugen, concentratie geen of bijna geen vooruitgang. Toch ben ik niet ongelukkig. Alles went en zo hier thuis is het allemaal redelijk te doen. Ik verveel me nooit en doe af en toe ook iets dat betekenis heeft.
Half mei krijg ik, volgens protocol, een echografie van m'n lever,om te kijken of er niet per ongeluk... ik voel de spanning nu al, want het is zeker niet denkbeeldig....... De uitdrukking "Leven tussen hoop en vrees" begrijp ik beter dan ooit.
Ruim een week later volgt de uitslag. Ik hou jullie op de hoogte.

BZN (blog zonder naam)

Ik verveel me nooit en dat is erg fijn. Ik hoef nooit te denken: Wat zal ik nu weer eens doen? En het voordeel van een slecht geheugen is dat er veel tijd gaat zitten in zoeken en (niet) vinden en denken over hoe het ook alweer zat. En ik verbaas me regelmatig over nieuwe dingen. Die natuurlijk al heel oud zijn, maar dat weet ik dan weer niet. En omdat ik me slecht kan concentreren, is de efficiency er ook wel af en doe ik relatief lang over dingen. En tijd is alleen maar tijd en geen geld.
Over geld gesproken. Ik heb nu ruim een jaar niet gewerkt en ga deze maand naar 70% van m'n salaris. Je hoeft geen medelijden te hebben en je hoeft niet meteen een bedrag te storten. Wij gaan het wel redden. Toen ik 24 werd, verdiende ik al meer dan mijn vader, die ruim 30 jaar ouder was dan ik. Dat heeft me de rest van mijn leven, tot nu toe, een gevoel van rijkdom gegeven en een grote mate van tevredenheid met m'n salaris. Daar kan best wat vanaf. Als ik maar een boterham met kaas en een rood wijntje kan blijven betalen en af en toe een pot pindakaas en heel af en toe een patatje mét. Of een kroket. Het huis is afbetaald en de buikpijn is gratis.

Geluk bij ongeluk

Het lotgenotencontact was weer fijn deze week. Hij en ik (beiden Joop) hebben vrijwel dezelfde lange rij bijwerkingen van de operatie die in de bijsluiter staat. Ook dát schept een band. Ik ga jullie niet vermoeien met onfrisse voorstellingen. Er zitten nl. nogal wat zaken bij die te maken hebben met maag en darmen. Daar willen jullie liever niet over worden ingelicht. Maar wél wil ik vermelden dat wij (Joop en ik) het beiden de hele dag koud hebben. Vroeger hadden wij in onze huiskamer de thermostaat overdag op een Spartaanse 18 graden staan (Celcius welteverstaan). Nu is 20 graden de standaard. Maar niet warm genoeg voor mij. En als je energie- en milieubewust bent, met 16 zonnepanelen op je dak en een aandeel in een windmolen (helaas moet ik dit afstaan omdat we hier meer stroom opwekken dan we gebruiken; overheidsregels), dan ga je de verwarming natuurlijk niet hoger draaien. Dus loop ik de hele dag met een thermobroek en dito shirt onder m'n kleding, bij 20 graden. Dat helpt zeker wel, ik heb het nu minder koud.
Annelieke, onze oudste, en Roland, haar vriend, zijn verhuisd naar Nieuw-Zeeland. Ja, dat is héél ver weg. Zij heeft een baan als arts in een ziekenhuis en hij als docent wiskunde op een middelbare school. Zelf noemen ze het emigreren. Dat klinkt niet heel erg tijdelijk. Wie weet, gaan we ze een keer bezoeken, bij leven en als ik geestelijk en lichamelijk sterk genoeg ben. Eerst maar eens een paar dagen naar Haarlem. Dat is voorlopig ver genoeg. Eens kijken hoe dát gaat. Ik hoop en bid dat ze daar heel gelukkig zullen zijn. En in het donkerste hoekje van mijn hart kloppen sombere gedachten over leven, dood en weerzien. Ik kom er niet vaak. Gelukkig.

Wat was de titel ook alweer?

M'n slechte korte termijn geheugen, een zekere onhandigheid en een gebrek aan concentratie (alle veroorzaakt door de twee lange narcoses en de vijf roesjes tijdens de opreksessies, en/of een soort PTSS, of misschien van de chemo's?; de meningen daarover lopen uiteen) zorgen voor hilarische toestanden. Heb ik al bijna 35 jaar altijd m'n sleutels in m'n rechter broekzak, heb ik ze ineens twee keer op een morgen niet bij me, terwijl ik de voordeur achter me dichttrek. Gelukkig heeft de buurvrouw ook een sleutel en is ze de hele morgen thuis. Dan weer zit m'n portemonnee niet meer in m'n zak. In een soort paniek overal gezocht. Blijk ik ze enkele seconden voor de vermissing in de werkkast te hebben gelegd. Waarom ook alweer? Ben ik even in de schuur aan het opruimen, lig ik languit over de stofzuiger, word ik drie maal bijna verpletterd door de dichtslaande deur tijdens stormvlagen en kom ik binnen met bloed aan m'n handen.
Vorige week was de arbo-arts weer bijzonder meelevend. Ik ben haar daar zeer dankbaar voor. Ook zij begrijpt gelukkig dat werken heel ver weg is. Ik hoef het niet uit te leggen. Volgende keer kan ze het met een telefoontje af. Nog een paar weken dan is het een jaar.... Helaas vliegt de tijd. Waarheen ook alweer?