Geluk bij ongeluk

Het lotgenotencontact was weer fijn deze week. Hij en ik (beiden Joop) hebben vrijwel dezelfde lange rij bijwerkingen van de operatie die in de bijsluiter staat. Ook dát schept een band. Ik ga jullie niet vermoeien met onfrisse voorstellingen. Er zitten nl. nogal wat zaken bij die te maken hebben met maag en darmen. Daar willen jullie liever niet over worden ingelicht. Maar wél wil ik vermelden dat wij (Joop en ik) het beiden de hele dag koud hebben. Vroeger hadden wij in onze huiskamer de thermostaat overdag op een Spartaanse 18 graden staan (Celcius welteverstaan). Nu is 20 graden de standaard. Maar niet warm genoeg voor mij. En als je energie- en milieubewust bent, met 16 zonnepanelen op je dak en een aandeel in een windmolen (helaas moet ik dit afstaan omdat we hier meer stroom opwekken dan we gebruiken; overheidsregels), dan ga je de verwarming natuurlijk niet hoger draaien. Dus loop ik de hele dag met een thermobroek en dito shirt onder m'n kleding, bij 20 graden. Dat helpt zeker wel, ik heb het nu minder koud.
Annelieke, onze oudste, en Roland, haar vriend, zijn verhuisd naar Nieuw-Zeeland. Ja, dat is héél ver weg. Zij heeft een baan als arts in een ziekenhuis en hij als docent wiskunde op een middelbare school. Zelf noemen ze het emigreren. Dat klinkt niet heel erg tijdelijk. Wie weet, gaan we ze een keer bezoeken, bij leven en als ik geestelijk en lichamelijk sterk genoeg ben. Eerst maar eens een paar dagen naar Haarlem. Dat is voorlopig ver genoeg. Eens kijken hoe dát gaat. Ik hoop en bid dat ze daar heel gelukkig zullen zijn. En in het donkerste hoekje van mijn hart kloppen sombere gedachten over leven, dood en weerzien. Ik kom er niet vaak. Gelukkig.

Wat was de titel ook alweer?

M'n slechte korte termijn geheugen, een zekere onhandigheid en een gebrek aan concentratie (alle veroorzaakt door de twee lange narcoses en de vijf roesjes tijdens de opreksessies, en/of een soort PTSS, of misschien van de chemo's?; de meningen daarover lopen uiteen) zorgen voor hilarische toestanden. Heb ik al bijna 35 jaar altijd m'n sleutels in m'n rechter broekzak, heb ik ze ineens twee keer op een morgen niet bij me, terwijl ik de voordeur achter me dichttrek. Gelukkig heeft de buurvrouw ook een sleutel en is ze de hele morgen thuis. Dan weer zit m'n portemonnee niet meer in m'n zak. In een soort paniek overal gezocht. Blijk ik ze enkele seconden voor de vermissing in de werkkast te hebben gelegd. Waarom ook alweer? Ben ik even in de schuur aan het opruimen, lig ik languit over de stofzuiger, word ik drie maal bijna verpletterd door de dichtslaande deur tijdens stormvlagen en kom ik binnen met bloed aan m'n handen.
Vorige week was de arbo-arts weer bijzonder meelevend. Ik ben haar daar zeer dankbaar voor. Ook zij begrijpt gelukkig dat werken heel ver weg is. Ik hoef het niet uit te leggen. Volgende keer kan ze het met een telefoontje af. Nog een paar weken dan is het een jaar.... Helaas vliegt de tijd. Waarheen ook alweer?