dinsdag 17 november 2015

"Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben."

Eén van mijn trouwe lezers attendeerde me op een reactie onder mijn laatste blog. Ik had 'm zelf nog niet gezien. Het was een anonieme reactie. "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." Mijn eerste reactie was: "Leer eerst eens goed Nederlands schrijven. Wat een knaller van een fout. Het is "verdiend"." Maar goed, dat is de schoolmeester in me en ik begrijp heus wel wat schrijver anonymus bedoelt. En bovendien met werkwoorden als bijvoorbeeld "verdienen" en "betekenen" gaat het heel vaak fout. Ook onder studenten op de universiteit, die toch minimaal 6 jaar VWO hebben genoten. Ik bedoel, je hoeft niet per sé dom te zijn..... En het is natuurlijk ook best een beetje flauw om lekker onbekend te blijven. Als je vindt dat iemand die kanker krijgt, dat verdient (nu wél met een t), dan kun je daar toch gerust voor uitkomen. Maar de geachte schrijver zal wel gedacht hebben, dat het geen fijne opmerking is. Dat zo'n klein zinnetje behoorlijk pijnlijk kan zijn. Nu was vele jaren het horen en verwerken van persoonlijke en pijnlijke opmerkingen onderdeel van mijn werk, dus ik kan er goed mee om gaan. Toch heb ik de opmerking gewist. Ik ben baas over m'n eigen blog en in een anonieme rotopmerking mét spelfout heb ik geen zin.
Een paar vragen houden me wel bezig. In de eerste plaats. Zou de anonieme internetterrorist een bekende zijn? Of een toevallige bezoeker? Ik schat in dat je mijn blog niet toevallig tegenkomt....  Ik kan jullie verklappen dat ik vrijwel zeker de enige op de hele wereld ben, die heet zoals ik heet. In de tweede plaats. Stel deze persoon zou zelf kanker krijgen. Zou hij of zij dan ook denken: ik heb kanker, dan zal ik het wel verdiend hebben. (Zolang je denkt en niet schrijft, kun je ook geen schrijffouten maken.....) Ik zal het geduldig en schuldbewust ondergaan en er desnoods aan doodgaan, want ik heb het aan mezelf te danken. In de derde plaats. Waar zou ik dat dan aan verdiend hebben?
Was het leven maar simpel. Dat is het niet. Er zit geen logica in wie ziek zijn of doodgaan. Het treft goeden en slechten, armen en rijken, gelovigen en ongelovigen. "Waarom?" roepen we dan. Er komt geen antwoord op die vraag. Misschien in het hiernamaals, misschien dat God het ons dan openbaart. In dat geval hoef ik het nog niet te weten.
Misschien moeten we ook gewoon stoppen met tegen elkaar zeggen, als we mooi weer hebben gehad tijdens de vakantie: "Je krijgt wat je verdient". Je zet jezelf en anderen op het verkeerde been. Want waarom zou je het dan niet verdiend hebben als het de hele vakantie regent en stormt? Om te voorkomen dat logisch denkende mensen anderen pijn kunnen doen met "Als je kanker hebt, zal je het wel verdient hebben." En zo ook te voorkomen dat zulke ergerlijke spelfouten op mijn blog terechtkomen.

maandag 9 november 2015

60!

Vorige week mocht ik 60 jaar oud worden! Ooit dacht ik 86 te worden, maar nu ben ik al bijzonder blij en dankbaar dat ik 60 ben. Natuurlijk weten we wel dat de mens wikt en God beschikt, maar echt rekening daarmee houden doen we niet, tenzij..... Ja, tenzij we met de eindigheid van het leven worden geconfronteerd. Dan is de vanzelfsprekendheid van weer een jaartje ouder worden wel verleden tijd. Dan is iedere dag er één om God te danken. En wie weet mag ik na 365 van deze dagen ook 61 worden. 
Aan een aantal mensen uit mijn vorige leven is deze verjaardag onopgemerkt voorbijgegaan. Bij de diagnose kanker begint er een nieuw soort bestaan, waarbij (onder andere) een aantal mensen, van wie je dacht dat het contact met hen enige betekenis had, uit beeld verdwijnt. Dat is moeilijk te verteren, maar, als je er lang over nadenkt, wel begrijpelijk. Ik denk er nog steeds veel over na.
Gelukkig is er een overvloed aan mensen die trouw met me mee blijft leven of mee is gaan leven. Soms ongedacht. Ik geniet er van! Net als de meeste mensen, ben ook ik een sociaal wezen, wiens leven betekenis krijgt in het contact met anderen en met de Ander.
Vandaag heb ik, omdat ik eind januari 2016 twee jaar niet meer werk, een wia-aanvraag gedaan. Dat was een pijnlijk uurtje. Maar ook een opluchting dat het, gelukkig op tijd, is gebeurd. Nu wachten op duidelijkheid. Over een paar weken nog meer duidelijkheid als er (ik schreef het al eerder) een echo van mijn lever en een foto van m'n longen worden gemaakt. Als dit allemaal goed afloopt, dan ziet het leven er weer heel anders uit. 
Velen hebben mij de afgelopen dagen nog een aantal gezonde jaren toegewenst. En ik weet dat het niet zomaar een zinnetje was, dat je altijd zegt, maar een heel bewuste, gemeende wens. Ik hoop dat die wens in vervulling gaat. 
Maar "op naar de 61" ga ik natuurlijk niet zeggen. Eerst maar eens morgen en dan overmorgen, bij leven en welzijn.