donderdag 10 december 2015

UWV

Je kunt beter vóór je zelf naar het UWV gaat, er niet met anderen over praten. Al die vreselijke verhalen over mensen die moeten gaan werken terwijl ze dat helemaal nog niet kunnen of het UWV dat denkt dat iemand van tweeënzestig nog mogelijkheden genoeg heeft om weer aan het werk te gaan, zelfs achter de balie van een reisbureau. En mensen die wekelijks moeten solliciteren en dat jaren lang, zonder enige hoop op een baan. En nog meer rampverhalen....
Vanmorgen moest ik zelf. Behoorlijk spannend.... Mede gezien alle verhalen. Natuurlijk denkt iedereen die iets over me weet dat ik niet kan werken, maar het UWV is niet iedereen en heeft bovendien de bevoegdheid om er een bindend oordeel over te vellen.
Maar gelukkig, de gevreesde UWV-arts was een aardige dame die me rustig de gelegenheid gaf te vertellen over de afgelopen bijna twee jaar (alweer). Ik voelde me echt gehoord en merkte iets van compassie. De dame kon bijzonder goed observeren en stelde de goede vragen en trok ook de goede conclusie. Ik word voorgoed afgekeurd.
Dat is natuurlijk het beste, maar tegelijkertijd ook confronterend. Ik hoef dat niet uit te leggen.
Ik denk dat dit oordeel in ieder geval rust geeft. Vanwege de zekerheid. En de laatste zin die ze, vóór alle plichtplegingen die bij het afscheid horen zei, zal ik onthouden: "Geniet van de dingen die u nog wél kunt." Beste UWV-arts: Dank u!" Ik bid, dat ik het zal kunnen.

maandag 7 december 2015

Leven en welzijn erbij

Als de datum dichterbij komt, dan neemt de spanning toe. De dag dat er weer een echo van de lever en een foto van de longen worden gemaakt. En natuurlijk ook nog bloed geprikt, maar dat is niet zo spannend, behalve dan dat m'n aderen nog steeds onvindbaar zijn, maar dat went. Gewoon net zo lang prikken en af en toe van arm wisselen, tot er bloed vloeit.
De echo van de lever is echt adembenemend. Van de stress dan. Je kunt namelijk meekijken en je weet meteen hoe het ervoor staat. Ik lag daar met ontbloot bovenlijf en verstijfd te wachten op de dokter die nog in de belendende kamer bezig was. En dan eindelijk..... "U heeft galstenen, wist u dat?" "Ja wist ik al.... vorige keer...." "O, ja." En na een flinke poos stilte, de spanning opvoerend: "Ik kan niks bijzonders vinden". "Fijn, dank u," zei ik. Koud en opgelucht kleedde ik me weer aan.
Foto van de longen even later. Ook weer half ontkleed. Twee standjes, voor en zij, en natuurlijk diep ademhalen en vasthouden die adem. En gezellig je armen om het apparaat heen slaan bij "voor".
Dat was vorige week.
Vandaag de uitslag. Stress. Lang wachten in een verder leeg kamertje. Eindelijk, de dokter. Dokter ging net zoeken in zijn computer naar mijn stukje bits en bytes, toen hij werd gebeld. Dat duurde een flinke poos en wij konden gezellig meeluisteren. Naam van de patiënt, geboortedatum. Problemen, problemen. Maar.... na een lang verhaal.... longen goed, bloed goed. Van mij dan,  niet van meneer..... die op .....jarig is.
Dankbaar en opgelucht. Een half jaar wegblijven.Weer een beetje leven en welzijn erbij.
Oók deze week.... het UWV... brrrr. Jullie horen nog van me.