In opvoeding en onderwijs doet de positieve benadering opgeld. Dat betekent dat je positieve zaken duidelijk benoemd, het kind de hemel in prijst als het iets goeds gedaan heeft en dat je geen of weinig aandacht besteed aan de minder goede of foute dingen. Het idee is dat het kind door de voortdurende beloning bij iets goeds, ook steeds beter gedrag gaat vertonen. Nu leerde ik op de hondencursus al dat hondjes daar bijzonder goed op reageren.
Ook kinderen reageren daar best goed op. Maar er is een keerzijde. Als je het kind voordurend beloont en bij een 5.8 zegt dat het toch echt een voldoende is en bij een werkje dat nergens naar lijkt toch zegt dat het zo mooi is, omdat het kind zo zijn best heeft gedaan..... dan gaat het kind denken dat het overal goed in is en wel erg succesvol zal zijn in de toekomst en misschien wel beroemd zal worden.
Daarom gaan bijvoorbeeld jongeren waarbij je als ze gaan zingen meteen hoofdpijn krijgt, toch aan een talentenjacht meedoen. En zijn ze diep teleurgesteld, ja zelfs verschrikkelijk kwaad als ze volledig weggehoond worden.
Het hoort ook bij opvoeden om kinderen te wijzen op hun beperkingen en ze duidelijk te maken dat sommige dingen die ze doen, níet goed zijn. Dat leert ze in ieder geval ook omgaan met teleurstellingen en helpt ze een reëler beeld te hebben van hun toekomst. De slinger van de klok moet nodig weer wat de andere kant op.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten