Richtingenstrijd

Tijdens een periode van domineeloosheid van een kerkelijke gemeente, als er beroepen op een andere predikant gaan worden uitgebracht, laait die vermaledijde richtingenstrijd weer op. De ene groep wil alles per sé houden zoals het is, een andere groep wil een beetje linksaf en weer een andere groep wil terug naar de tijden van weleer. Dat is onvermijdelijk. Het gebeurt ook in de politiek, laatst nog toen er een nieuwe partijvoorzitter van het CDA moest worden gekozen, en bij tal van andere maatschappelijke organisaties. En ook dus in de kerk.
Natuurlijk mag iedereen een eigen mening hebben, maar het mag niet zo zijn dat de sterktste lobby of de in vergaderingen sterkst vertegenwoordigde groep of grootste mond bepalen wie er beroepen gaat worden. Aan het beroepen van een predikant moet behalve gebed, ook een duidelijk beleid voorafgaan. Niet alle knopen die doorgehakt moeten worden op de lange baan schuiven. Dus niet blijven polderen totdat je in de modder wegzakt. Want waar nog veel open einden zijn, zijn er ook nog veel mogelijkheden tot eindeloze discussie die vooral oplaaien als een predikant moet worden beroepen.
Behalve het scheppen van duidelijkheid moet ook gezegd worden dat de kerk maar tot op zekere hoogte een democratie is. In de kerk gelden ook en vooral de wetten van het Koninkrijk. Zoals God liefhebben boven alles en de naaste als zichzelf. Zoals de ander hoger achten dan zichzelf of de minste willen zijn, willen dienen in plaats van heersen. Samengevat: het aannemen van de gestalte van Christus.
Laten we met dat laatste beginnen, vervolgens een wijs en duidelijk beleid maken en daarna een predikant beroepen.