NS Harmonie

Je wist eerst niet eens dat het bestond, maar op een zaterdagavond zit je er. In De Flint in Amersfoort. Bij een uitvoering van de NS harmonie. Uiteraard begon deze najaarsuitvoering een paar minuten te laat. Dat zijn we wel gewend bij de NS. Maar we werden getrakteerd op heel mooie muziek. Omdat ik, toen ik jong was, op zowel de Harmonie te Slikkerveer als Harpe Davids heb gezeten als tamboer en concerttamboer, heb ik bijzondere belangstelling voor dit soort muziek.
Ik had wel wat traumatische ervaringen opgedaan in dat verre verleden. Zo verloor ik bij het marsen door het dorp op bijvoorbeeld Koninginnedag een paar keer m'n trommel. Die rolde over de straat en ik moest er achter aan. En ik huilde. Natuurlijk waren er wel een paar mannen bereid om te kijken naar de oorzaak van dit smartelijke verlies, maar een oplossing werd blijkbaar niet gevonden, of beter gezegd, niet gezocht. Dus gebeurde het de volgende keer weer. Eigenlijk was het simpel. Bij iedere stap kroop de trommel tegen míjn bovenbeen omhoog, totdat deze van de haak waarmee hij aan de riem zat afwipte. Waarom dat nu juist bij mij gebeurde, weet ik niet. Ik weet wel dat het bij anderen nooit gebeurde. En dat het vreselijk was.

Maar goed, de Harmonie van de NS dus. Zoals wel vaker in de toeter- en blaaswereld, werd de Harmonie na de pauze een bigband en was er ook nog een heel leuke zangeres. En ze kon ook nog goed zingen. Er waren aardig wat dames die een instrument bespeelden. De slagwerken na de pauze was een dame op leeftijd, een soort oma-drummer.
Ik denk als er toen ook een vrouw bij was geweest, dat het met m'n trommel wel goed was gekomen. Compassie en zorg zijn toch meer vrouwendingen. Mannen onder elkaar moeten het uiteindelijk meestal zelf uitzoeken.
En kinderen waren maar kinderen.