Geluk bij ongeluk

Het lotgenotencontact was weer fijn deze week. Hij en ik (beiden Joop) hebben vrijwel dezelfde lange rij bijwerkingen van de operatie die in de bijsluiter staat. Ook dát schept een band. Ik ga jullie niet vermoeien met onfrisse voorstellingen. Er zitten nl. nogal wat zaken bij die te maken hebben met maag en darmen. Daar willen jullie liever niet over worden ingelicht. Maar wél wil ik vermelden dat wij (Joop en ik) het beiden de hele dag koud hebben. Vroeger hadden wij in onze huiskamer de thermostaat overdag op een Spartaanse 18 graden staan (Celcius welteverstaan). Nu is 20 graden de standaard. Maar niet warm genoeg voor mij. En als je energie- en milieubewust bent, met 16 zonnepanelen op je dak en een aandeel in een windmolen (helaas moet ik dit afstaan omdat we hier meer stroom opwekken dan we gebruiken; overheidsregels), dan ga je de verwarming natuurlijk niet hoger draaien. Dus loop ik de hele dag met een thermobroek en dito shirt onder m'n kleding, bij 20 graden. Dat helpt zeker wel, ik heb het nu minder koud.
Annelieke, onze oudste, en Roland, haar vriend, zijn verhuisd naar Nieuw-Zeeland. Ja, dat is héél ver weg. Zij heeft een baan als arts in een ziekenhuis en hij als docent wiskunde op een middelbare school. Zelf noemen ze het emigreren. Dat klinkt niet heel erg tijdelijk. Wie weet, gaan we ze een keer bezoeken, bij leven en als ik geestelijk en lichamelijk sterk genoeg ben. Eerst maar eens een paar dagen naar Haarlem. Dat is voorlopig ver genoeg. Eens kijken hoe dát gaat. Ik hoop en bid dat ze daar heel gelukkig zullen zijn. En in het donkerste hoekje van mijn hart kloppen sombere gedachten over leven, dood en weerzien. Ik kom er niet vaak. Gelukkig.