60!

Vorige week mocht ik 60 jaar oud worden! Ooit dacht ik 86 te worden, maar nu ben ik al bijzonder blij en dankbaar dat ik 60 ben. Natuurlijk weten we wel dat de mens wikt en God beschikt, maar echt rekening daarmee houden doen we niet, tenzij..... Ja, tenzij we met de eindigheid van het leven worden geconfronteerd. Dan is de vanzelfsprekendheid van weer een jaartje ouder worden wel verleden tijd. Dan is iedere dag er één om God te danken. En wie weet mag ik na 365 van deze dagen ook 61 worden. 

Aan een aantal mensen uit mijn vorige leven is deze verjaardag onopgemerkt voorbijgegaan. Bij de diagnose kanker begint er een nieuw soort bestaan, waarbij (onder andere) een aantal mensen, van wie je dacht dat het contact met hen enige betekenis had, uit beeld verdwijnt. Dat is moeilijk te verteren, maar, als je er lang over nadenkt, wel begrijpelijk. Ik denk er nog steeds veel over na.

Gelukkig is er een overvloed aan mensen die trouw met me mee blijft leven of mee is gaan leven. Soms ongedacht. Ik geniet er van! Net als de meeste mensen, ben ook ik een sociaal wezen, wiens leven betekenis krijgt in het contact met anderen en met de Ander.

Vandaag heb ik, omdat ik eind januari 2016 twee jaar niet meer werk, een wia-aanvraag gedaan. Dat was een pijnlijk uurtje. Maar ook een opluchting dat het, gelukkig op tijd, is gebeurd. Nu wachten op duidelijkheid. Over een paar weken nog meer duidelijkheid als er (ik schreef het al eerder) een echo van mijn lever en een foto van m'n longen worden gemaakt. Als dit allemaal goed afloopt, dan ziet het leven er weer heel anders uit. 

Velen hebben mij de afgelopen dagen nog een aantal gezonde jaren toegewenst. En ik weet dat het niet zomaar een zinnetje was, dat je altijd zegt, maar een heel bewuste, gemeende wens. Ik hoop dat die wens in vervulling gaat. 

Maar "op naar de 61" ga ik natuurlijk niet zeggen. Eerst maar eens morgen en dan overmorgen, bij leven en welzijn.