UWV

Je kunt beter vóór je zelf naar het UWV gaat, er niet met anderen over praten. Al die vreselijke verhalen over mensen die moeten gaan werken terwijl ze dat helemaal nog niet kunnen of het UWV dat denkt dat iemand van tweeënzestig nog mogelijkheden genoeg heeft om weer aan het werk te gaan, zelfs achter de balie van een reisbureau. En mensen die wekelijks moeten solliciteren en dat jaren lang, zonder enige hoop op een baan. En nog meer rampverhalen....
Vanmorgen moest ik zelf. Behoorlijk spannend.... Mede gezien alle verhalen. Natuurlijk denkt iedereen die iets over me weet dat ik niet kan werken, maar het UWV is niet iedereen en heeft bovendien de bevoegdheid om er een bindend oordeel over te vellen.
Maar gelukkig, de gevreesde UWV-arts was een aardige dame die me rustig de gelegenheid gaf te vertellen over de afgelopen bijna twee jaar (alweer). Ik voelde me echt gehoord en merkte iets van compassie. De dame kon bijzonder goed observeren en stelde de goede vragen en trok ook de goede conclusie. Ik word voorgoed afgekeurd.
Dat is natuurlijk het beste, maar tegelijkertijd ook confronterend. Ik hoef dat niet uit te leggen.
Ik denk dat dit oordeel in ieder geval rust geeft. Vanwege de zekerheid. En de laatste zin die ze, vóór alle plichtplegingen die bij het afscheid horen zei, zal ik onthouden: "Geniet van de dingen die u nog wél kunt." Beste UWV-arts: Dank u!" Ik bid, dat ik het zal kunnen.