Leven en welzijn erbij

Als de datum dichterbij komt, dan neemt de spanning toe. De dag dat er weer een echo van de lever en een foto van de longen worden gemaakt. En natuurlijk ook nog bloed geprikt, maar dat is niet zo spannend, behalve dan dat m'n aderen nog steeds onvindbaar zijn, maar dat went. Gewoon net zo lang prikken en af en toe van arm wisselen, tot er bloed vloeit.
De echo van de lever is echt adembenemend. Van de stress dan. Je kunt namelijk meekijken en je weet meteen hoe het ervoor staat. Ik lag daar met ontbloot bovenlijf en verstijfd te wachten op de dokter die nog in de belendende kamer bezig was. En dan eindelijk..... "U heeft galstenen, wist u dat?" "Ja wist ik al.... vorige keer...." "O, ja." En na een flinke poos stilte, de spanning opvoerend: "Ik kan niks bijzonders vinden". "Fijn, dank u," zei ik. Koud en opgelucht kleedde ik me weer aan.
Foto van de longen even later. Ook weer half ontkleed. Twee standjes, voor en zij, en natuurlijk diep ademhalen en vasthouden die adem. En gezellig je armen om het apparaat heen slaan bij "voor".
Dat was vorige week.
Vandaag de uitslag. Stress. Lang wachten in een verder leeg kamertje. Eindelijk, de dokter. Dokter ging net zoeken in zijn computer naar mijn stukje bits en bytes, toen hij werd gebeld. Dat duurde een flinke poos en wij konden gezellig meeluisteren. Naam van de patiënt, geboortedatum. Problemen, problemen. Maar.... na een lang verhaal.... longen goed, bloed goed. Van mij dan,  niet van meneer..... die op .....jarig is.
Dankbaar en opgelucht. Een half jaar wegblijven.Weer een beetje leven en welzijn erbij.
Oók deze week.... het UWV... brrrr. Jullie horen nog van me.