Vaarwel Pegagus!

Vanmorgen voor de laatste keer bestraald door Pegasus. Dat was een gedenkwaardige morgen, niet in het minst omdat ik nauwelijks in Dordwijk kon komen. M'n benen en armen wilden niet. Een soort, mij onbekende, vermoeidheid, had mij getroffen, waardoor ik trillend en zwetend in het ziekenhuis aankwam. Gelukkig was ik vroeg genoeg om even bij te komen en me vast ongerust te maken over de terugreis. Eenmaal half ontkleed binnen, klopten zo ongeveer alle instellingen niet en hulpstukken waren of zaten fout, zodat ik niet passend, nogal hulpeloos en ongemakkelijk op de rug van Pegasus kwam te liggen. Ik zou er eventueel achteraf best de humor van kunnen inzien.

Zo ziet Pegasus er uit (plaatje van internet, niet van Dordwijk). Als je goed ligt, hoofd op het rode kussentje, voeten in de witte steun, gepositioneerd m.b.v. de tatoeages en lichtstralen, worden de grijze apparaten op de achterwand uitgeklapt en tijdens de behandeling draaien die dan om je heen om je steeds van een andere kant op de goede plek te treffen. 

Gelukkig kwam alles toch nog goed en met een vrolijk "sterkte verder en nog een fijne dag" kon ik weer gaan.
En wat ook fijn was, ik kwam op den duur gewoon weer op de fiets thuis aan.

Nu minimaal 6 weken bijkomen -eventueel zouden de klachten kunnen verdwijnen- zodat ik weer groot en sterk word, helemaal klaar voor de operatie, waardoor ik vervolgens weer heel klein en zwak word. Het eten gaat nog steeds zeer moeizaam, nu vooral vanwege de irritatie van de gezonde cellen in de slokdarm door de bestralingen. Hoop doet leven. Maar zonder eten lukt dat toch niet, dus ik blijf tobben om voldoende binnen te krijgen. Dat is wel heel erg "bid en werk".