Intensieve zorg (nodig)

Denk je in 10 minuten weer buiten te staan... maar dat was weer een heel traject.
Eerst een gesprek met een assistente of hoe zo iemand heet over het formulier dat ik thuis had ingevuld over mijn (op kanker na) bijzonder goede gezondheid. Ook ging zij een aantal precies dezelfde vragen stellen als op het formulier, waar ik natuurlijk precies hetzelfde antwoord op gaf als wat ik op het formulier had gezet. Toen ik haar op de overbodigheid hiervan wees, zei ze dat ze dit móest vragen. Interessant! Bloeddruk gemeten en hartslag. Beide veel hoger dan normaal. Ik houd het op stress, wie er anders over denkt mag het zeggen. Toen een gesprek met de anesthesiste. Over hetzelfde formulier (beetje herhaling) en over de gang van zaken voor, tijdens en na de operatie. Ze sprak prachtig Vlaams en dat was ook het fijnste aan het gesprek. En ik gaf toestemming om mee te doen aan een onderzoek, wat meteen weer een gesprek met een andere dame opleverde en het invullen van een mega-formulier en ik kreeg nog een aantal van deze formulieren voor het komende jaar mee. Ik krijg een seintje als ik er weer één in moet vullen. Zo heb ik mijn lichaam nu al ter beschikking van de wetenschap gesteld. Ook nog even een hartfilmpje laten maken en bloed geprikt.
Conclusies van deze middag:
- Er gaat goed voor mij gezorgd worden voor, tijdens en na de operatie. Deze troost had ik een beetje nodig en die kreeg ik ook en heb ik dankbaar aangenomen.
- Als ik te koud ben na de operatie, omdat ik helemaal heb opengelegen en de warmte grotendeels is ontsnapt, dan word ik slapende gehouden tot ik weer ben opgewarmd. Dat is aardig!
- Ik moet niet schrikken als ik wakker word op de intensieve zorg (zo zeggen Vlamingen dat) van alles wat er in en uit mij gaat en van alle piepen, zoemen en alarmsignalen. (Maar misschien wil ik gewoon wel een paar weken slapende gehouden worden en dan wakker worden en naar huis.) En wat fijn is: alle slangen en draden gaan er in de loop van de dagen of weken om beurten ook weer uit.
- Met een soort permanente ruggenprik houdt men de pijn op redelijke afstand. Met telkens tussentijdse evaluatiegesprekken(!).
- Heer, help mij!