Wachten, afwachten en verwachten

Inmiddels een goed gesprek gehad met de chirurg die mij gaat opereren. Hij denkt nog even na of hij de slokdarm via de buik alleen gaat verwijderen, of dat hij de hele ribbenkast ook nog open zaagt.... Dat laatste is wel ingrijpender maar ook nauwkeuriger. "En," zei hij, "u kunt wel wat hebben." Nou, dat hopen we dan maar.
Ik werk hard aan mijn conditie. Eerst 65 km gefietst, toen 88 en vorige week donderdag 144. Ik was zelfs even in België. Het ging boven verwachting goed, niet heel erg moe en geen spierpijn achteraf. Verder ook nog, ondanks het fietsen, een paar kilo aangekomen. In topconditie op de operatietafel! Maar... hoe kom ik er van af?
Nu de operatie op 4 juni dichterbij komt, loopt de spanning wel een beetje op. Natuurlijk zegt iedereen, dat ik moet vertrouwen op God, op de medici en de uitstekende zorg in het ziekenhuis, maar ja, "iedereen" heeft zelf geen kanker en hoeft niet een zware operatie te ondergaan. Dat is een vrij riante positie ten opzichte van mij. Dat is geen verwijt, dat zou ook niet kunnen, maar wel een feit. En ik ben natuurlijk blij met ieder meeleven en ieder moedgevend woord.
Daarom was het goed om vorige week een gesprek te hebben met iemand die zelf slokdarmkanker had en ruim vier jaar geleden dezelfde operatie heeft gehad. Ik ben van haar heel wat wijzer geworden. Lotgenotencontact dus. Natuurlijk wordt het leven ook na de operatie nooit meer wat het is geweest. Het eten en drinken moet blijvend voorzichtig en met beleid, een beetje half rechtop slapen, zij kan niet meer zingen (wat voor haar geen groot probleem is, maar voor mij behoorlijk schokkend, zoals je begrijpt) en natuurlijk de angst dat "het" ergens terugkomt. De statistieken zijn wat dat betreft niet echt hoopgevend. Mij bleek wel dat de voorspellingen over het herstel na de operatie erg uiteen lopen. Van een maand (een arts tegen mij) tot een jaar (een arts tegen haar). De dame die ik sprak was na een half jaar weer zo'n beetje in goeden doen. En na ruim vier jaar is zij nog steeds gezond! Dus zij gaat vermoedelijk behoren tot de 20%....
Wat ik vooral van haar leerde was dat zij dankbaar was voor de mogelijkheid van behandeling en operatie die er is, waardoor zij kon overleven. En de ongemakken neemt zij voor lief en daar klaagt ze ook niet over.
In de komende dagen moet ik nog een documentje schrijven "voor het geval dat". Zo gaat het ook heten. Dat is niet gemakkelijk, maar het lijkt me goed om toch aan te geven... zodat er geen twijfel is wat mijn wensen zijn als ik "het niet haal" en waar aan gedacht moet worden....
Er gaat geen dag voorbij of er komen kaartjes door de bus, er zijn mailtjes, bloemen, mensen die me uitnodigen voor een wandeling, een gesprek, een bezoek en nog veel meer tekenen van meeleven. Dat is geweldig!! Zelfs is er voor mij gezongen: lied 416 uit het allernieuwste liedboek. De tekst staat hieronder. Bram en Cor en ook alle anderen die mij liederen en teksten en andere bemoedigende woorden deden toekomen: heel erg bedankt!

Ga met God en Hij zal met je zijn,

jou nabij op al je wegen

met zijn raad en troost en zegen.

Ga met God en Hij zal met je zijn.

Ga met God en hij zal met je zijn:

bij gevaar, in bange tijden,

over jou zijn vleugels spreiden.

Ga met God en hij zal met je zijn.

Ga met God en Hij zal met je zijn:

in zijn liefde je bewaren,

in de dood je leven sparen.

Ga met God en Hij zal met je zijn.

Ga met God en Hij zal met je zijn,

tot wij weer elkaar ontmoeten,

in zijn naam elkaar begroeten.

Ga met God en Hij zal met je zijn.