De geest is wel gewillig, maar...

Op aanraden van de arbo-arts en omdat ik zelf dacht er wel een beetje aan toe te zijn, heb ik een afspraak gemaakt met één van de coaches van de sportschool, waar ik de laatste maanden alleen in de sauna en het stoombad ben geweest en het met regelmaat heel gezellig heb gehad. Tijd om weer eens echt te gaan sporten. Deze coach, ik kende hem tot dan toe niet, sprak ik gisterochtend. Ik heb 'm wat dingen verteld. Onder andere, met een zekere trots, hoe gemotiveerd ik ben om weer snel op krachten te komen en dacht dat ik nu gestimuleerd zou worden om maar eens flink de gaan trekken aan en duwen tegen wat stevige gewichten of andere nuttige dingen die je op een sportschool doet. Voorzichtig beginnen, dat wel, maar daarna weer opbouwen. En een coach van een sportschool begeleidt je daarin en stimuleert je om je grenzen te verleggen en zo. Maar dat was een flinke misrekening. De coach, die overigens "in z'n vrije tijd" ook mental coach bleek te zijn, raadde mij af om naast het zwemmen 's morgens en af en toe een boodschapje op de fiets ook nog op de sportschool..... Hij vond dat mijn hersenen meer wilden dan goed is voor mijn lichaam. Ik ben nog geen vijf maanden verder na twee zware operaties. Ik moet alle ideeën over binnenkort 144 km fietsen uit m'n hoofd zetten, evenals andere grote en verheven sportdoelen. Luisteren naar je lichaam is het devies en niet naar je geest.
Toen ik na 20 minuten zwemmen, 20 minuten fietsen naar de sportclub, een gesprek met de coach en weer 20 minuten fietsen thuis kwam, wist ik dat hij gelijk had. Ik heb de rest van de dag best leuke dingen gedaan, maar voornamelijk zittend en hangend. En zittend heb ik ook nog een flinke poos geslapen. Ik moet leren vooral dankbaar te zijn voor wat ik al wél kan, ook al is het te weinig naar m'n zin. En de zin van het leven zit 'm niet in steeds maar hogere doelen stellen. Dat is vooralsnog vooral vermoeiend.