Meer diepgang

Vandaag gingen we dus iets dieper.... Niet in de keel maar een eindje verderop. Daar waar de buismaag zit vastgehecht. Om eens te kijken hoe het met de opening zit. Hoe ziet die er uit? Is-ie smaller geworden?
Maar eerst een infuusnaald inbrengen. Ja, prikken is lastig. Pas de derde keer ging het goed. Die aderen laten zich niet meer zien sinds ze voortdurend werden lekgeprikt. Het voorzichtig, ietwat schuw weer tevoorschijn komen gebeurt in de loop van de tijd, als je die tijd hebt tenminste.
Toen naar de kamer waar het allemaal ging gebeuren. Wat voorbereidend werk en dan via het infuus het roesje. Ik werd, zoals iedere dag wakker met Sjanie naast me. Naast het bed deze keer welteverstaan. Gezellig wat gegeten en gedronken, had ik niet meer gedaan sinds gisteravond: thee met kaakjes. Ik vraag me dan af wat ze Menzis daar voor rekening van voorschotelen. Voor een, meestal niet gegeven, advies bij een medicijn, wordt ruim 6 euro in rekening gebracht. Wat kost dan een kopje thee met vier kaakjes? De arts kwam nog even langs om te vertellen wat ik al slapende had gemist. Het uiteinde van de buismaag (ter hoogte van m'n hals) was klein en die hebben ze meteen opgerekt tot 11 mm. Over twee weken terugkomen, dan wordt-ie nog wat opgerekt, net zolang tot hij na een aantal behandelingen 17 mm groot is. Dat wordt een lange weg die leidt tot een behoorlijk brede weg. Ik hoop van de geneugten van deze brede weg met volle teugen te genieten. Want ik had het niet zo breed.