En weer twee millimeter ruimer! De voorbereiding voor het infuus kon in één keer worden aangebracht, zodat ik maar één gaatje in één van m'n aderen erbij heb gekregen. Jammer dat ik halverwege de behandeling wakker werd, terwijl er nog volop allerlei slangen mijn keel in en uit gingen. Dat was niet fijn, maar gelukkig wéér overleefd. Over ruim twee weken nog maar eens proberen en kijken of de 13 mm er 15 kunnen worden.
Nu de scholen weer zijn begonnen is het niet kunnen werken weer een stuk actueler geworden. Alle collega's zijn weer aan de slag, maar ik ben er niet bij. Ik weet wel: het kan ook nog lang niet (of misschien wel nooit meer), maar dat is nu pijnlijker voelbaar. Tijdens de vakantie was dat beter te dragen. De vermoeidheid, de moeite met eten en drinken, de buikpijn, de defecte stemband, het gebrek aan concentratie zijn de belangrijkste hinderpalen. Een jaar..... maar dat is zó lang. Aan motivatie om er zelf alles aan te doen ontbreekt het me niet, maar die traagheid....
Morgen arbo-arts, overmorgen mondhygiëniste (extra zorg na de chemo's) en dan een aantal dagen niks medisch.
Ik houd het niet meer wakker.... dat roesje gaat nu pas goed werken, geloof ik. Ik hoop op een paar mooie dromen waarin ik nog lang en gelukkig leef met iedereen die me lief is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten