Een nieuw begin, dat wel.... maar alles toch liever bij het oude gelaten.

Zoals jullie kunnen zien, is het al een flinke poos geleden dat ik een berichtje op mijn blog heb gezet.
Sinds ik een Facebookaccount heb, krijg ik genoeg aandacht..... ;)
Maar sommige dingen zet ik niet op Facebook. Bijvoorbeeld dat ik kanker heb.

 Je wilt daar niet meteen aan denken als je slikklachten hebt en als je slokdarm af en toe verkrampt.

"Ik hoop dat ik het fout heb," zei de arts nog die de eerste gastroscopie deed, maar hij had het goed. Na een aantal onderzoeken, zoals nog een gastroscopie, echoscopie, kweekjes zetten, bloedonderzoek, halsecho, CT-scan en twee weken later, hoorden we (Sjanie is er altijd bij, waar ik haar zeer dankbaar voor ben) aan het eind van een lange, lange donderdag: slokdarmkanker. Vermoedelijk veroorzaakt door een leven lang maagzuur langs de slokdarmwand. Maar er was ook goed nieuws: geen uitzaaiingen. Daarom hebben we bij thuiskomst eerst maar eens een wijntje gedronken om dat te vieren. Er is iets aan te doen!
Globaal ziet dat "er is iets aan te doen" als volgt uit (we weten het zelf ook nog niet precies): stralings- en chemotherapie en een operatie waarbij de slokdarm en de bovenkant van de maag worden weggehaald en de maag omhoog wordt getrokken en in de hals wordt vastgemaakt. Dit is een traject van enkele maanden.
Inmiddels ook nog een PET-scan gehad en een gesprek met een chirurg. En natuurlijk een rekening van Menzis van het te betalen eigen risico....
Morgenochtend heb ik de eerste afspraak op de afdeling radiologie. Morgen is er dus zeker nieuws. (Keep watching us...).

Dit voortraject met al zijn ziekenhuisbezoeken én de verwerking van de uitslag en haar consequenties hebben een enorme impact en ook de behandeling is een fulltime job volgens de chirurg. Ik word dus flink beziggehouden, zowel fysiek als geestelijk. De eerste dagen was ik behoorlijk van streek, maar gelukkig komt er langzaam een zekere acceptatie en een voorzichtig vertrouwen in een goede afloop, alhoewel de behandeling, met aan het eind een zware operatie met mogelijke complicaties, geen garantie is voor een lang en gelukkig leven. En uiteraard zie ik ook erg op tegen alles wat er nog moet gebeuren in de komende maanden, waarmee morgenochtend een begin wordt gemaakt.
Wat ook moeilijk is, is de impact, het verdriet, de onrust die mijn ziekte heeft op Sjanie, onze lieve kinderen en degenen die van ze houdt, onze vrienden en broeders en zusters van de Elimkerk. Je wilt daar liever niet de oorzaak van zijn. Tegelijkertijd is het ook fijn om de liefde en warmte te ervaren

Vertrouwen op God, die ik bijna mijn leven lang dien en in combinatie daarmee proberen te leven bij de dag zijn lastige zaken waarin ik me oefen.

Inmiddels stromen de kaartjes en mailtjes binnen. Mensen bellen en komen op bezoek. Velen beloven te bidden voor mij. Maar velen vragen ook of ze op de hoogte kunnen worden gehouden. En dat is de voornaamste reden om dit blog te schrijven.

Jullie meeleven en gebed stel ik bijzonder op prijs.