Een jaar...

Maandag naar het ziekenhuis geweest voor een gesprek met de oncologisch verpleegkundige. Ze nam er echt de tijd voor en dat is fijn. Wat me het meest is bijgebleven is dat in het algemeen gesproken het herstellen van de make-over (van slokdarm naar buismaag) een jaar duurt. Dan is het volgend jaar zomer! Wie weet, ben ik wel sneller. Toen ik gisteren alwéér in het ziekenhuis was voor bloedprikken en het laten maken van een longfoto, in verband met de afspraak aanstaande maandag met de chirurg, zei de dame die de foto maakte, toen ik op haar vraag vertelde hoe het ging, dat zij wel andere verhalen hoort. Ik ben in ieder geval gemotiveerd genoeg om zo snel mogelijk weer "de oude" te worden. Maar ik realiseer me dat "de oude" worden in lichamelijk zin niet gaat lukken, gezien er een flink onderdeel uit mijn lijf is gesneden en dat deze wijziging en de gevolgen daarvan niet meer ongedaan kunnen worden gemaakt. En ook geestelijk ben ik na de diagnose, de bestralingen, de chemokuren, de twee operaties en reële mogelijkheid dat "het" weer opnieuw opduikt, niet meer wie ik was. Ik wil dat niet per sé negatief duiden. De gebrokenheid van het leven in het algemeen en van mijn eigen leven in het bijzonder, doet ook uitkijken naar "het nieuwe". Daar was ik tijdens het "de oude"-zijn nog niet aan toe gekomen.