Thuis!

De longfoto van vanmorgen was prima, dus ik mocht naar huis. Geen vochtophoping achter de longen. En nu maar hopen dat dit niet alsnog gebeurt. Die halve emmer van de vorige keer was redelijk traumatisch.
Sinds vanmiddag drie uur zit ik weer in onze kamer op de bank met alle apparaatjes om me heen met uitzicht op m'n aquarium. In deze vertrouwde omgeving zou ik sneller moeten opknappen dan in het ziekenhuis.
Na vier weken ziekenhuis (min drie dagen thuis) en twee operaties is er van mijn conditie helemaal niets meer over. Heen en weer lopen naar het toilet is al een topprestatie. Eens kijken hoe ik vanavond boven kom. Nu maar weer proberen langzaam op te bouwen. Toen de arbo-arts vanmorgen belde om te vragen hoe het ging en ik mijn verhaaltje had gedaan, zei ze dat ze over acht weken maar weer eens zou bellen. Die verwacht dus ook niet dat ik over een paar weken weer 144 km fiets. Ik mag de eerste zes weken niet meer dan één kilo tillen. Ze zijn geloof ik bang dat de wonden worden opengereten. Dat betekent dat m'n laptop al te zwaar is om te tillen. Dus die gaat Sjanie natuurlijk zes weken lang telkens aangeven en weer terugzetten.....
Verder zou het fijn zijn als m'n hart, die al vier weken behoorlijk snel klopt, het wat rustiger aan gaat doen en dat ik m'n stem, die zeer vermoeiend schor is, weer helemaal terugkrijg. Zou ook wel handig zijn als ik dan weer kon zingen.
Zo is er altijd te danken, te bidden en te hopen.
Ik ga nu m'n laptop van m'n schoot halen (Sjanie is even een boodschapje doen) en kijk of er geen gaten vallen.