Nooit uitgedokterd?

Vandaag voor controle geweest bij de chirurg. Thoraxfoto goed, bloed goed. En ja, ik moet zeggen dat ik iedere dag een beetje sterker word. En wat ook positief is: na de eerste week van augustus mag ik weer meer dan een kilo tillen, maar wel voorzichtig aan natuurlijk, anders scheur ik toch nog open.. Als je merkt dat het fout gaat, is het te laat, merkte de arts nog op. Ja, wij zitten een beetje op dezelfde golflengte.
Wel ben ik bang dat de opening van m'n nieuwe slokdarm, die geen slokdarm is, maar een stuk omhooggetrokken maag, een beetje kleiner aan het worden is. Ik merk dat bij het slikken en daarna... Details op aanvraag. Staat ook in de bijsluiter bij de operatie dat dit kan gebeuren, met name door littekenweefsel op de plaats waar de omhooggetrokken maag vastgenaaid is. Dus een afspraak gemaakt voor weer een gastroscopie. Dan kijken ze of het zo is en als blijkt dat het zo is, rekken ze dat meteen even op, zodat er weer meer ruimte ontstaat. Het kan zijn, dat dit nog een paar keer moet gebeuren in de komende tijd. Maar wie weet, is één keer genoeg. Ik ben niet meer zo dapper als ooit en heb dus om een roesje gevraagd. Dit heet officieel sedatie, maar dat vind ik geen prettig woord.
En dan die hese stem die klinkt als doorrookt en doordrenkt met whiskey. Misschien is er een zenuw geraakt tijdens de operatie. Afspraak gemaakt met een KNO-arts. Kijken wat er aan de hand is en of er iets aan te doen is. Stiekem hoop ik dat het vanzelf beter wordt.
Eigenlijk was ik wel een beetje uitgedokterd, maar de wil om min of meer gewoon te kunnen eten en praten is groot. En dat terwijl vasten een deugd is en zwijgen goud.
Er is ook nog een heleboel ander goed nieuws. Onlangs kreeg ik van Sjanie drie bitterballen (ovenbitterballen om precies te zijn, want die zijn minder vet en dat kan ik beter aan). Nu dacht ik dat drie bitterballen samen ongeveer één kroket is. Begrijp je? Óp naar de ovenfrites.
Het allergrootste goede nieuws is dat ik sinds een paar dagen voor het eerst officieel (de jonge ;)) opa ben van een heel lief meisje van tweeënhalf jaar met een donkere huid en kroeshaar. Uit Zuid-Afrika. En ze heet Zamo. De heel gelukkige ouders zijn onze zoon Aartjan en onze schoondochter Renate, die over een kleine twee weken met hun dochtertje terugkomen naar Nederland.
Dan zwijg je stil en laat je je eten staan....