88

Gisteren was mijn moeder jarig, ze is 88 geworden. Iets om dankbaar voor te zijn!
Heel veel visite. Wij waren er de hele middag en avond. Natuurlijk ging het gesprek af en toe over mij, maar gelukkig niet steeds. Ook leuke gesprekken gevoerd over dingen die mensen bezighouden die geen kanker hebben. Vakantie, fietsen, windmolens, zonnepanelen, het uitzonderlijk mooie weer. Onderwerpen die me zeker kunnen boeien. Maar toch veel minder dan "vroeger". Hoe lang is "vroeger" geleden?
Ik heb bij alles, dus ook bij de verjaardag van mijn moeder, heel andere gedachten dan een paar maanden geleden. Nu denk ik: dat ga ik niet halen, 88, ik zou al blij zijn als ik er een paar jaar bij krijg. Een soort nieuw realisme. Vooralsnog boezemt me dat geen angst in. Maar het laat me niet onberoerd. Ik wil natuurlijk graag blijven leven om Sjanie, de kinderen, mijn moeder, broers en schoonzussen en al die anderen die van mij houden of in ieder geval om mij geven geen verdriet te doen. Met mij komt het wel goed. Ik heb geen idee wat het idee is achter mijn ziekte, vanuit de hemel gezien. Ik weet niks zinnig te zeggen over de verhouding God en kanker. Ik heb wel veel vragen, maar geen antwoorden. Maar één ding is zeker: mijn God weet ervan en is erbij. Hij draagt mij. Ik ben een groot liefhebber van zijn zoon Jezus Christus en heb vertrouwen in een goede afloop, of beter gezegd een nieuw leven na dit leven. Kankervrij... dat minimaal.