Woensdag, chemodag

Het zit erin! Inmiddels 40 procent van de chemische middelen. Dat schiet al lekker op.
Jammer was wel dat het vooral bij anderen niet erg liep. Een mevrouw werd helemaal groen en geel, viel net wel of net niet flauw. Hulptroepen, oplappen en weer doorgaan. Bij een meneer was de naald verkeerd geschoten tijdens de sessie en de troep naast zijn ader in zijn hand gelopen. Er werd zelf een plastisch chirurg bij geroepen om de zaak te herstellen(?). Maar the show must go on. Er is geen sprake van dat de kuur wordt gestopt. Dus oplappen en weer doorgaan.
Ik word daar zenuwachtig van. Van de dingen die misgaan en van het dwingende karakter van deze zogenaamde kuur. Of zoals de arts nu al twee keer zei: "Er moet echt wel iets heel ernstigs met u gebeuren om de kuur te onderbreken. There is no escape. Vluchten kan niet meer.
Maar verder heb ik zelf niks te klagen. Het ging prima! Voel me veel fitter dan na de vorige chemo.
Woensdag, chemodag.... Nu wordt het tijd om er woensdag, biddag van te gaan maken. Want dat is het vandaag ook, al staat mijn hoofd er nog helemaal niet naar. Vanavond naar de kerk om onze God te smeken om zijn zegen over gewas en arbeid en over al die andere dingen, waarin we afhankelijk zijn van zijn benedictie. Ik weet er in ieder geval wel een paar.