De dokter hoopt het ook.....

Met nog één chemo en tien bestralingen te gaan, voel ik me redelijk goed, maar ook meer kankerpatiënt dan ooit. Ik voel me goed, op een paar kleine klachtjes na (niet helemaal lekker, nu toch ook af en toe wat moe, soms hoofdpijn of buikpijn, een beetje snel emotioneel, weinig concentratie), maar die mogen geen naam hebben, ofschoon ik ze die nu toch heb gegeven. Ik ben er stiekem een beetje trots op dat niemand iets aan me ziet of iets merkt... "je ziet er (nog) goed uit". Ik heb een mooi blosje (van de chemo) op m'n wangen en m'n haren blijven tot nu toe ongemoeid, geen wallen onder m'n ogen, ik zwem iedere werkdag en fiets naar de Pegasus en soms naar de Luna. De meeste mensen verwachten dat de grote klap nog moet komen, want in de ogen van velen, heb ik gemerkt, moet je bij zo'n kuur veranderen in een wrak, een levend, of meer halfdood bewijs van iemand wiens lichaam met grof medisch geweld wordt aangevallen, waarbij ook goede cellen onder de kwade moeten lijden. Het is al net als in het gewone leven.
Alle behandelingen, de gesprekken -ik begeef me gewoon onder de mensen ("jíj hier?")- , digitaal en fysiek, en mijn eigen gedachten drukken me steeds op het feit dat ik kanker heb. Dit is de onvermijdelijke werkelijkheid, zeer vermoeiend en aangrijpend.
Ondanks de positieve berichtgeving in mijn vorige blog over het eten, heb ik het afgelopen weekend weer behoorlijk getobd. Sinds gisteren gaat het weer wat beter en ik bid en hoop iedere morgen als ik wakker word dat de krapte verdwijnt. Ja, en de dokter hoopt het ook. Dat zei ze vanmorgen nog......... Ik houd jullie op de hoogte!