Door het oog van de naald

Sinds de bestraling van donderdag is m'n slokdarm een stuk krapper. De voorspelde zwelling tijdens de behandeling. Proberen hem niet vast te laten lopen door 's morgens een paar uur te wachten voor iets te eten en te drinken en kleine beetjes vooral vloeibaar eten. En voortdurend het gevoel dat het bijna niet gaat en soms gaat het helemaal niet. Ik ben de hele dag met eten bezig. Een beetje letterlijk, maar vooral figuurlijk. Want als ik helemaal niet meer kan eten of drinken..... wat nu soms al een poosje het geval is en niet voldoende binnenkrijg.... Je hebt er tenslotte wat voor over om niet een slang te krijgen waar je helemaal geen slang wilt hebben. Ik wil niet kunstmatig gevoed worden. En ik wil ook geen astronaut worden.
Het eten gaat door het oog van de naald en ikzelf ook. Ik hoop dat ik bijna door het oog heen ben, maar wacht tegelijkertijd met angst en beven de volgende week af met nog meer bestralingen en de volgende chemo. Altijd positief blijven denken, zeggen sommigen tegen mij. Zeker, nog niet zo lang geleden dacht ik dat ik geen kanker zou krijgen, want ik leef zo gezond en in de familie komt het helemaal niet voor.
Gelukkig, over drieënhalve week moet "alles" zo'n beetje verdwenen zijn. Even afgezien van de operatie die daarna volgt, kijk ik daar wel naar uit. Wie weet kan ik, als m'n slokdarm na de behandeling ook niet is opgelost en dus nog een beetje in takt is, een poosje gewoon eten en drinken. Ik zou wel weer een patatje lusten. Met een kroket. En een heleboel mayonaise. Als dat geen positief denken is...