Positief denken?

Vandaag de 11e bestraling en de 3e serie infusen gehad. Niemand om me heen flauwgevallen en ikzelf ook niet. Aftappunt en inlaatpunt adequaat geprikt. Dat is niet altijd zo. Als puntje bij paaltje komt, zijn mijn aderen volledig onvindbaar, dus dan moet er hier en daar eens geprobeerd worden, andere hand of arm, beetje heen en weer en op en neer met die naald.
Ik zie een beetje erg witjes, zag ik in de spiegel en Sjanie zag het ook, dus dan is het zeker waar. Als je denkt dat ik deze vijf woensdagen volledig ontspannen doorbreng, gezellig hangend aan een slangetje, dan heb je het mis. Dokter heeft nog eens uitgelegd wat er kan gebeuren als je een onwenselijke reactie krijgt op een van de bestrijdingsmiddelen. Ik zwijg er liever over. En vorige keer kreeg ik pijn in m'n arm. Ik dacht: ik zeg lekker niks, ik zing het wel uit, we zijn er bijna, maar dat had ik dus niet mogen doen. Dat blijkt een veeg teken, ik heb er gelukkig niks aan over gehouden. Bovendien komt er steeds iemand vragen of ik me nog wel goed voel. Van dit alles word je niet echt rustiger, maar zit je stijf rechtop in je stoel, zogenaamd te internetten, maar in werkelijkheid gespitst op ieder signaal van je lichaam dat er op wijst dat alles mis gaat. Zo ben ik drieënhalf uur een hypochonder in het diepst van mijn gedachten.
Ondanks mijn uiterlijke verschijning van dit moment, voel ik me prima. En voor degenen die in spanning zitten over de doorlaatbaarheid van mijn slokdarm: sinds vanmorgen gaat eten en drinken een stuk makkelijker. Dus als je hiervoor gebeden hebt: je gebed is zeker verhoord. Ik heb zó in spanning gezeten... en ben zo blij dat er ruimte is gekomen! De dokter zette vanmorgen wel een beetje een domper op de vreugde. Vanaf nu kan er pijn ontstaan, doordat gezond weefsel wordt aangevallen en die pijn kan het eten behoorlijk moeilijk maken. Natuurlijk "gebeurt-het-niet-altijd", maar "voor-de-zekerheid" heb ik vast een recept voor een poedertje gekregen. Als ik het niet nodig heb, kan ik het weggooien.
Morgen de volgende bestraling en een soort voortgangsgesprek/tussentijdse evaluatie of zoiets over de behandeling. Ik heb nog wel een paar vragen. Ik hoop dat ik in die circa vijf minuten van dit even tussendoor geplande gesprek ("Alles goed meneer Collée?" "U zegt geen bijzondere klachten te hebben. Dat is fijn! Dan gaan we volgens de huidige planning verder en zie ik u over een paar weken weer. Dat kan wel even tussendoor. Dag meneer Collée. Ik loop even met u mee om de volgende patiënt te halen.") de gelegenheid neem om ze te stellen en een weloverwogen antwoord te vernemen. (Ik zit echt vol met worst case scenario's.)
Maar misschien is het patatje met een kroket en een heleboel mayonaise iets dichterbij gekomen.