De onvermijdelijke evaluatie

De eerste week is voorbij.
Die was niet goed, maar ook niet erg slecht. Ik denk dat ik er nog aardig doorheen gekomen ben, gezien alle vreselijke gevolgen en bijwerkingen op papier, die zich in mij slechts gedeeltelijk hebben geopenbaard. Misschien zou dit een gevoel van dankbaarheid moeten geven, maar dat komt misschien nog als de angst voor de volledige revelatie verdwenen is.
Behalve dat ik af en toe op m'n stoel in slaap val, ben ik behoorlijk actief. Neem vandaag. Vanmorgen eerst gezwommen, toen met m'n snelle fiets naar Dordrecht voor de vijfde bestraling om 8.10 uur. Een paar boodschappen onderweg, naar huis, inmiddels 20 km gefietst. Wat klusjes, de krant gelezen, drie kwartier met Gerard en zijn hond Benji gewandeld in de Sandeling, een spannend boek gelezen en al die andere dingen die mensen doen, zoals opladen, updaten, uploaden, downloaden, mails schrijven en beantwoorden, whatsappen, eten en drinken. Dat laatste is nog een heel karwei tegenwoordig aangezien de doorvoer behoorlijk wordt gedwarsboomd, 35 centimeter achter m'n voortanden, zoals dat in medische kringen wordt uitgedrukt. En nu dan aan m'n blog. En dat gaat nog wel een poosje duren, want ik heb de inspiratie van een kankercel die net bestraald is. Ben dus voortdurend aan het schrappen, aanvullen en wijzigen en heb onzekere gevoelens.
Maar nu is hij eindelijk klaar. Morgen komt er weer een dag. Bestralen én chemokuur.
Denk aan mij.... daar boven en hier beneden.