De eerste keer

Eerst maar met het goede nieuws beginnen: alles smaakt anders en is dus als nieuw! Nieuwe koffie, nieuwe blauwschimmelkaas, nieuwe kroepoek met satésaus.... Zó heb ik het nog nooit geproefd!
En nog meer goed nieuws: ik had tot mijn schrik gelezen dat al enkele uren na de chemo, je haren kunnen gaan uitvallen, maar ik heb ze allemaal nog, afgezien van het natuurlijke verloop uiteraard. Ik wacht in spanning af.

Vanmorgen al om half acht van huis. Dordwijk.Voorlichtingsfilmpje over de bestralingen, al vóór achten. De patiënt in het filmpje was heel enthousiast en gaf iedereen in zijn buurt een hand en lachte vriendelijk naar de camera, terwijl hij toch longkanker had. Ik hoop dat ik ook zo'n fijne, geestdriftige patiënt ben, als ik bestraald word door de Pegasus.
Nog even wachten en toen mocht ik zelf. Was door de zenuwen nog vergeten m'n halfhoge wandelschoenen uit te trekken. Positioneren met behulp van de tattoos op m'n lijf en geprojecteerde strepen laserlicht, nadat alle hulpstukken aan mij waren aangepast. Dat viel nog niet mee. Maar eind goed, al goed: 5 minuten foto's nemen en bestralen en het was weer gepiept.

Snel naar het Erasmus MC, Rotterdam, Westzeedijk. Bloed prikken, best een lang gesprek met een arts, die uiteindelijk met een druk op de knop haar persoonlijke toestemming gaf voor de volgende stap: de chemokuur. Even de juiste medicatie bestellen bij de apotheek en ik werd overgedragen en geredigeerd naar een bed op een aparte kamer omdat ene Laura tijdens het in mij laten lopen van de heilzame paardenmiddelen mij nog verder zou voorlichten over alle ins and outs van de chemokuur. Uiteraard vanwege de privacy. Volgende keer mag ik gelukkig in een mooie luxe stoel zitten zonder privacy en kijken hoe alle anderen in de zaal hetzelfde ondergaan als ik. Dan leer ik snel hoe ik me moet gedragen in deze nieuwe situatie ervanuit gaand dat die anderen dat al weten.

Volgens het kopietje dat voorin mijn persoonlijke zorggids, zou ik twee zakken medicatie krijgen, die er ieder één uur over zouden doen om mijn lichaam binnen te dringen. Maar ik had buiten de medicatie vooraf tegen de bijwerkingen gerekend en het na iedere zak doorspoelen met een zoutoplossing. Dat ging dus drieënhalf uur duren. Tijdens de voorlichting door Laura, werd ik een beetje dizzy, zodat ik wat moeite kreeg haar te blijven volgen, maar dat hoorde bij de zak tegen de bijwerkingen. En het gaf niks, want ik kon alles toch nog nalezen in mijn zorggids. En ik hoef ook niet alles te weten, daar word ik meestal ongelukkiger van.

Al zeg ik het zelf, ik heb me er vandaag kranig doorheen geslagen. Ik had wel een te hoge bloeddruk, maar die werd gaandeweg wat lager. We houden het op stress, waardoor ik ook twee keer naar het toilet moest. Lopend, met de hele stellage met zakken en slangen voor me uit, tot in het toilet. Wel eerst even de stekker eruit trekken. Ik vond het zelf nogal hilarisch, maar niemand leek er van op te kijken, hoe ik wat onwennig met mijn nieuwe rollator tot in het toilet een hele zaal met mensen aan infusen door moest.

Tot nu toe voel ik me bijna prima, dus dat is fijn. Ik had gepland om vanmiddag naar de sportschool te gaan, maar dat heb ik nog maar even niet gedaan. Nog steeds een beetje dizzy, dus als dit blog een beetje warrig overkomt, dan  weet je de reden.

Ik word omringd door gebed en meeleven van heel veel mensen. Daarom voel ik me gedragen door God en mensen!! Veel dank!!