"Ik heb dringend m'n oplader nodig"

(Nog een bericht van Aartjan:)
Donderdag: the day after...
Het verhaal blijkt wat minder aangrijpend dan verteld. Geen wond van boven tot onder en er is geen zaag aan te pas gekomen. Gewoon een sneetje onderaan en bovenaan de borstkas. Einde van de dag kwam de chirurg vertellen dat het precies volgens plan was verlopen: inderdaad de meer ingrijpende en precieze manier, maar van een zaag was nooit sprake geweest. Het leek trouwens een beetje alsof hij dacht: waar bemoeien jullie je mee, het is mijn vak.
De verpleegster had 's ochtends naar huis gebeld: "Hij is heel rustig wakker geworden. En hij praat tegen me." Hij klonk wel wat hees, maar hij had inderdaad al snel praatjes. "Het gaat goed met me." "Kerngezond" is hij - behalve dat hij een stuk of tien slangetjes nodig heeft om alles te laten functioneren.

Morgen mag hij van de IC terug naar de afdeling. Daar kijkt hij naar uit.
"Met al die mensen hier is van alles aan de hand."
Tja...
"Je hoort hier alles, en dat zijn niet de meest prettige verhalen."
Oké.

Slikken kon hij gelijk, terwijl dat niet vanzelfsprekend is. Hoesten mag iedere drie uur. Er zit aardig wat slijm maar dat krijgt hij zo niet weg. Ademhalen gaat prima en de fysiotherapeut heeft een balspelletje achtergelaten om dat beheerst te oefenen. Hij heeft last van z'n schouder, waarschijnlijk omdat hij met z'n arm half naast het bed heeft gelegen.

Om half acht nemen we afscheid.
"Waar is m'n telefoon."
Nooit ver weg. Inderdaad: op het tafeltje naast hem.
"79%. Ik heb dringend m'n oplader nodig, anders is hij morgen leeg. Is er ergens een stopcontact?"
Geen oplader en geen stopcontact in de buurt. Toch één van de ergste dingen die je kunnen overkomen.
"Morgen mag ik als eerste weg. Ik bel je."