Tijd om thuis te komen

We werken er langzaam naartoe: de hechtingen uit twee wonden zijn half verwijderd (nietjes om en om). Morgen de tweede helft. De nietjes in de buikwond moeten nog even wat langer blijven zitten. Vroeg de zuster of ik de verwijderde nietjes wilde bewaren. Soort leuk aandenken aan deze overweldigende ziekenhuisperiode? Ik wilde niet. Verder kan ik mezelf een prik geven tegen trombose, zolang het nog nodig is. Ik wist niet dat ik het durfde en ik beschouw het ook als een wonder dat ik het gewoon deed. Ik ben met de laatste anderhalve liter sondevoeding bezig, maar de sonde zelf blijft nog even zitten, zodat ik meteen kan worden bijgevoerd, indien nodig. Wel drie maal daags schoonmaken, dat is: doorspuiten met water. Scheelt weer een glas water drinken.

Morgen met het middagbezoekuur mag ik naar huis!! Dát is snel!

Ik kan genoeg calorieën naar binnen krijgen om zonder sondevoeding te leven en kan dus verder thuis opknappen. Jammer dat de uitslag die we gisteren kregen van het onderzoek van de verwijderde slokdarm een beetje tegenviel. Weliswaar is de tumor in de slokdarm geheel verwijderd, maar zijn er in 3 van de 17 lymfklieren die er mede zijn uitgehaald uitzaaiingen aangetroffen. Binnenkort horen we wat met deze wetenschap gaat gebeuren, nadat een team van artsen zich er over heeft gebogen. De onzekerheid blijft dus, zolang als het leven duurt. Zijn alle uitzaaiingen uit het lichaam verwijderd dan hoor je hier nooit meer iets van. (Overigens staat je eigen lichaam zeker niet machteloos tegenover kankercellen.) Zijn ze via de lymfeklieren verder getransporteerd en onderweg niet vernietigd, dan komen ze ergens tevoorschijn en is er dan behandeling mogelijk? Het blijft dus spannend. Overigens is deze analyse van mijzelf. De analyse van de artsen volgt later met eventueel een behandelplan.

Ik word hier prima verzorgd, alle lof. Ik word trouw bezocht met name door Sjanie en de kinderen. Alle lof. Het meeleven is enorm, alle lof. Maar de operatie en de gevolgen daarvan zijn me niet alleen lichamelijk maar ook psychisch niet in de koude kleren gaan zitten. Het wordt tijd voor rust. Daar verlang ik naar. Het lichamelijke herstel gaat nog vele maanden duren; ik mag bijvoorbeeld pas over 6 weken iets zwaarders tillen dan één kilo. Het geestelijke herstel misschien nog wel veel langer. 

Als het daarvan komt en zaken zich niet gaan herhalen. 

Maar: Home is, where the Love is, of het nu thuis is aan de Ring in Hendrik-Ido-Ambacht of thuis in Jezus' Koninkrijk. Zonder liefde ben je dood.