Het gaat goed! Nog maar één slang over. Maar die zal over een paar dagen ook in het stof bijten. Helaas houdt deze me nu nog in bed, maar ik ben bereid dat te accepteren. Gisteren voor het eerst sinds kerst aardappelen gegeten. Met bloemkool en heerlijk gekruid gehakt. Ik heb er van genoten. Vanmorgen een boterham met runderrookvlees. Dat is wel even iets anders dan Nutridrink. Nog niet alles is oké, anders was ik nu thuis en morgen in de kerk. Maar het gaat de goede kant op. En ik verveel me hier ook nog niet. Ik blijf nog maar even. Engelen om me heen.
zaterdag 28 juni 2014
woensdag 25 juni 2014
Verslaafd
Sinds gistermiddag weer terug op zaal uit de MC. (Die ziekenhuistaal begint me al aardig te passen.) Vol met slangen voor de im- en export. Dus alleen maar liggen. Gisteravond veel pijn gekregen. Slikken, spuiten. Maar zonder erg veel resultaat. Gesprek met arts en iemand van de pijnpoli. Drie maal daags een pilletje erbij en zonodig ook nog een spuitje. Wie weet. Ik kom de tijd heel goed door. Gisteren bijna de hele dag geslapen, dus vannacht natuurlijk klaar wakker. Maar er is altijd een Bijbel, een boek, een krant, of zelfs een spelletje., een mailtje, nieuws, journaal, nieuwsuur, muziek en veel communicatie en dat allemaal op één klein apparaatje, waaraan ik meer verslaafd ben dan ooit.
maandag 23 juni 2014
Alweer geslaagd!
De operatie van vandaag lijkt geslaagd. Altijd even afwachten. Nu een nachtje medium care.
vrijdag 20 juni 2014
Alles went
Dankzij een fantastische zuster, die de drain een stuk minder pijnlijk heeft gemaakt en goede pijnstilling, heb ik vannacht best redelijk geslapen. En vandaag val ik voortdurend in slaap. Er valt dan ook nogal wat in te halen. Een paar vreemde dagen. Fijn thuis, maar tegelijkertijd steeds beroerder. En dan toch weer in het ziekenhuis belanden. Maar gelukkig gaat het nu weer beter. En eenmaal gewend aan het idee en in goed vertrouwen op, uiteindelijk, een goede afloop.
En als ik dan weer thuiskom, kunnen jullie allemaal wéér bloemen, kaartjes, mailtjes, appjes sturen..... Het meeleven blijft overweldigend. Dank, dank, dank!!
donderdag 19 juni 2014
Chyluslekkage
Operatie van een half uur wordt zo snel mogelijk gepland. Om het lek dichte. Wel dezelfde ribben weer even openbuigen. Erg druk die OK's hier, dus vindt maar eens een plekje. Ben hier nog wel even zoet. Eerst maar eens voldoende pijnstillers afsmeken om de nacht door te komen.
woensdag 18 juni 2014
Alweer
Alwéér in het ziekenhuis. Inmiddels ook opgenomen.
Aanhoudend hoge hartslag bracht ons via huisarts en chirurg bij de SHE in Dordwijk. Helemaal gecheckt. Uit de CT-SCAN bleek vocht bij de longen. Niet duidelijk waardoor. Gevolgen van de operatie of door een lekje in de hechting in de hals. Geen acute nood. Morgen verder.
zaterdag 14 juni 2014
Tijd om thuis te komen
donderdag 12 juni 2014
Voorlopig nog even niet fietsen
Het is wel fijn dat ik sinds gisteren zelf douch. Dat was voor het eerst sinds een week weer lekker schoon worden onder een flinke waterstraal, want wat voelde ik me vies.
Er is nog meer goed nieuws: de stoelgang is weer op gang gebracht. Op kunstmatige en zeer onprettige wijze. Ik zal je de details besparen, maar ik verzeker je dat het hilarisch was, als je er tenminste de humor van kunt inzien. Dat lukte mij pas achteraf.
Ik slaap hier ontzettend slecht, maar ja, een te klein bed, ziekenhuisstress, zonder Sjanie naast me en met veel pijn. En m'n stem is zeer vermoeiend hees, maar dat heeft niks met slapen te maken. Ik klaag nog maar even wat door.
Vandaag begint het opnieuw leren eten. Naar verluidt met het drinken van kleine slokjes water, maar dat hoor ik nog wel vandaag. Vooralsnog hang ik nu de hele dag en nacht aan een slangetje (gelukkig nog maar één) waardoor water en een uitgebalanceerd dieet mijn lichaam binnen vloeien. Dat slangetje moet in ieder geval drie weken blijven zitten, om indien nodig, mij nog bij te kunnen voeren. Het zou natuurlijk jammer zijn van zo'n dure operatie, als ik dan alsnog verhonger.
maandag 9 juni 2014
(Be)spiegelingen
Vorderingen en het ziekenhuisleven
De teller staat op 4. Gisteren zijn er weer drie slangen afgekoppeld, dus z'n lichaam functioneert steeds zelfstandiger. "Wanneer mag ik eruit?" had hij de eerste dag na de operatie gevraagd toen de fysiotherapeut langs kwam. Kennelijk miste hij nog de lichaamsuitdrukking waaruit duidelijk zou blijken dat het om een grap ging, want nu moet hij eraan geloven. Gisteren uit bed op een stoel, vandaag een stukje lopen: het gaat, maar niet van harte. Het is pijnlijk en het maakt hem duizelig. Oefenen om weer naar huis te kunnen. Ook het verminderen van de pijnstilling is daarvan onderdeel en het voorzichtig beginnen met eten volgt straks.
Intussen is de zaaldokter(!) met een wondermiddel op de proppen gekomen dat het vastzittende slijm verwijdert. De heesheid wordt door iets anders veroorzaakt; die is er nog steeds. Niet altijd geweest trouwens, want volgens de overlevering heeft hij direct na het ontwaken nog een stukje gezongen. Een psalm op de lippen was mooi geweest, maar bij navraag bleek het eerder om een volksdeuntje te gaan.
Het ziekenhuisleven is nog steeds geen pretje. Hij ligt dan wel alleen op een kamer, maar "op de gang lijkt het wel een verjaardagsfeestje, met al die herriemakende kinderen". Vroeger - in de tijd dat hij aan een liesbreuk werd geopereerd - was dat wel anders. Toen liep je nog enigszins bedeesd door de gangen, bang dat ieder geluid een zieke over het randje zou kunnen helpen. Er loopt vandaag de dag zelfs een zuster rond die enig risico durft te nemen. Zij vraagt steeds of hij z'n paracetamol gewoon kan slikken!? "Ze is zo dom, dat ze het nog een keer rechtstreeks in m'n bloed zou stoppen." Dat blijkt nu juist de oplossing.
Hij hoeft zich niet te vervelen. Dan moet hij weer gewassen, dan heeft hij weer fysiotherapie, dan is het bezoekuur, dan begint er weer iets te piepen, ga zo maar door. Tussendoor slaapt hij, droomt hij, en wordt hij verward weer wakker. De muur aan z'n voeteneinde is omgetoverd tot een prikbord, waaraan jullie kaarten hangen. Bedank!
Met behulp van allerlei apps monitort hij de zon, wind en regen. Die besparen hem stuk voor stuk honderden euro's. De zonnepanelen, windmolen en regenton gaan goed! Binnen vordert het gestaag, buiten gaat het leven in volle vaart door.
vrijdag 6 juni 2014
"Ik heb dringend m'n oplader nodig"
Donderdag: the day after...
Het verhaal blijkt wat minder aangrijpend dan verteld. Geen wond van boven tot onder en er is geen zaag aan te pas gekomen. Gewoon een sneetje onderaan en bovenaan de borstkas. Einde van de dag kwam de chirurg vertellen dat het precies volgens plan was verlopen: inderdaad de meer ingrijpende en precieze manier, maar van een zaag was nooit sprake geweest. Het leek trouwens een beetje alsof hij dacht: waar bemoeien jullie je mee, het is mijn vak.
De verpleegster had 's ochtends naar huis gebeld: "Hij is heel rustig wakker geworden. En hij praat tegen me." Hij klonk wel wat hees, maar hij had inderdaad al snel praatjes. "Het gaat goed met me." "Kerngezond" is hij - behalve dat hij een stuk of tien slangetjes nodig heeft om alles te laten functioneren.
Morgen mag hij van de IC terug naar de afdeling. Daar kijkt hij naar uit.
"Met al die mensen hier is van alles aan de hand."
Tja...
"Je hoort hier alles, en dat zijn niet de meest prettige verhalen."
Oké.
Slikken kon hij gelijk, terwijl dat niet vanzelfsprekend is. Hoesten mag iedere drie uur. Er zit aardig wat slijm maar dat krijgt hij zo niet weg. Ademhalen gaat prima en de fysiotherapeut heeft een balspelletje achtergelaten om dat beheerst te oefenen. Hij heeft last van z'n schouder, waarschijnlijk omdat hij met z'n arm half naast het bed heeft gelegen.
Om half acht nemen we afscheid.
"Waar is m'n telefoon."
Nooit ver weg. Inderdaad: op het tafeltje naast hem.
"79%. Ik heb dringend m'n oplader nodig, anders is hij morgen leeg. Is er ergens een stopcontact?"
Geen oplader en geen stopcontact in de buurt. Toch één van de ergste dingen die je kunnen overkomen.
"Morgen mag ik als eerste weg. Ik bel je."
woensdag 4 juni 2014
Operatie geslaagd!!!
In lijn met de vorige berichten op deze blog kan ik wel zeggen: dank God!
De chirurg heeft gekozen voor de meer ingrijpende optie: het openzagen van de hele ribbenkast. Nauwkeuriger en ingrijpender dus. Behalve dat de slokdarm is weggehaald, konden zo lymfeklieren die niet 100% werden vertrouwd, worden verwijderd.
Op dit moment ligt hij nog slapend op de Intensive Care aan de beademing en een aantal andere slangen. Morgen wordt hij bijgebracht: voor hem een heel spannend moment. Naar verwachting zal hij dan vrijdag of zaterdag van de IC af mogen. Andere bijzonderheden: z'n gezicht schijnt fuchsia te kleuren van de desinfecterende zalf(?) en z'n handen zitten met riempjes vast zodat hij zichzelf niet eerder van de slangen en draden afhelpt dan goed voor hem is.
Na lang te hebben toegeleefd naar de operatie, zijn we allemaal blij dat deze achter de rug is en zo geslaagd is verlopen. Er volgt nu vast een periode met allerlei ongemakken. Stiekem hopen jullie natuurlijk dat dit weer veel schrijfsels zal opleveren. Dat hoop ik ook. Maar vooralsnog ben ik al blij als ik het stokje weer over kan geven!
dinsdag 3 juni 2014
Het is bijna zover
Ik ben behoorlijk zenuwachtig aan het worden, maar denk ook vooral aan degenen die mij o zo lief zijn en die morgen, terwijl ik zonder bewustzijn ben, in spanning wachten op een telefoontje van het ziekenhuis.
Er wordt heel veel aan mij gedacht, krijg op dit moment onafgebroken mailtjes, telefoontjes en appjes en er wordt, verzekeren velen mij, heel veel voor me gebeden. Dat geeft hoop op zegen.
Vermoedelijk kan ik jullie pas over een paar dagen (?) zelf op de hoogte stellen van mijn gesteldheid. Daarom gaat één van onze kinderen (Aartjan) morgen, zodra er iets bekend is, op dit blog jullie daarover inlichten en afhankelijk van de stand van zaken ook nog daarna.
Bedankt voor al jullie meeleven, op welke manier dan ook!! Het is een geschenk uit Gods hand!